การสืบสานธรรมกายในวัดปากน้ำ พระมงคลเทพมุนี มหาปูชนียาจารย์ หน้า 39
หน้าที่ 39 / 170

สรุปเนื้อหา

ในบทความนี้พูดถึงการพัฒนาของจำนวนนักบวชในวัดปากน้ำ และการตอบสนองต่อการวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับหลักการธรรมกาย โดยเฉพาะคำพูดของหลวงพ่อที่แสดงให้เห็นถึงความเชื่อมั่นในหลักธรรมและความสามารถในการอบรมพระเณร ผู้สนใจอาจเริ่มเห็นค่าของการศึกษาธรรมกายมากขึ้นเมื่อหลวงพ่อเผชิญกับการโจมตีด้วยความสันโดษและเข้าใจว่าเสียงที่วิพากษ์วิจารณ์ไม่ได้ลดน้อยความเชื่อมั่นของท่าน

หัวข้อประเด็น

-การเผยแพร่ธรรมกาย
-บทบาทของหลวงพ่อ
-ความเชื่อมั่นในชุมชน
-การตอบสนองต่อคำวิจารณ์
-ประวัติของวัดปากน้ำ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

แล้วขอให้อยู่เป็นสุข” เมื่อใครพูดถึงจำนวนพระเณรวัดปากน้ำ ว่ามีมากเกินไปท่านจะดีใจ หัวเราะแล้วพูดว่า “เห็นคุณพระ พุทธศาสนาไหมล่ะ” ท่านไม่กลัวว่าจะเลี้ยงไม่ไหว มีแต่พูดว่า “ไหวซิน่า” เมื่อท่านอบรมธรรมปฏิบัติจนแพร่หลายออกไปในสมัย นั้น คำว่า “ธรรมกาย” เป็นคำที่แปลกหูผู้คนเป็นอันมาก บางพวกจึงได้ยกเอาคำนี้มากล่าวเสียดสี กล่าวโจมตีด้วยหวัง จะให้ผู้ที่สนใจศึกษาวิชชาธรรมกาย คลายความศรัทธาลงไป ผู้ที่ไม่รู้ไม่ได้พิจารณาก็เหมาเอาว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำบัญญัติ ขึ้นใช้เอง บ้างก็ว่าท่านอวดอุตริมนุสสธรรม บางคนถึงกับ กล่าวว่าใครอยากเป็นอสุรกายก็ให้ไปเรียนธรรมกายที่วัด ปากน้ำ ข้อวิพากษ์วิจารณ์เหล่านั้นหลวงพ่อท่านยิ้มรับ และ กล่าวว่า “น่าสงสาร พูดไปอย่างไร้ภูมิ ไม่มีที่มาเขาจะบัญญัติ ขึ้นได้อย่างไร เป็นถ้อยคำของคนเซอะ” หลวงพ่อท่านไม่ครั่น คร้ามต่ออุปสรรคใดๆ ท่านถือคติว่า “ดอกไม้ที่หอมไม่ต้อง เอานํ้าหอมมาพรมก็หอมเอง ใครจะห้ามไม่ได้ ซากศพไม่ต้อง เอาของเหม็นมาละเลงใส่ซากศพก็ต้องแสดงกลิ่นศพให้ปรากฏ ปิดกันไม่ได้” คราวหนึ่งท่านพูดกับสมเด็จพระวันรัต วัดพระเชตุพนฯ เกี่ยวกับการถูกโจมตีเรื่องธรรมกายว่า “คนเช่นเราใช่จะไร้ ୩୯
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More