การผจญภัยและกลลวงในราชสำนัก : หน้า 156/170

กันเป็นที่สนุกสนานนัก แก้เครื่องประดับแล้วห่อเรียบร้อยส่ง ให้มเหสีถือไว้ทุกๆ องค์ทั่วหน้ากัน พระราชกุมารที่มีมเหสี กำมะลอก็ให้ถือดุจเดียวกัน มเหสีกำมะลอของพระราชกุมาร ผู้นั้นเป็นหญิงนครโสเภณี พอเห็นของมีค่าเช่นนั้น ก็ว่าของ เหล่านี้เลี้ยงตัวเองได้ชาติหนึ่ง เราไม่ต้องเดือดร้อนเลี้ยงตัว ได้ทั้งชาติ เมื่อนางเห็นเช่นนั้นก็ออกอุบาย สัญญาวิปลาส แปรผันไป หาวิธีหลบหลีกซ่อนเร้นตัวสมความปรารถนาแล้ว ก็พาเครื่องประดับหนีไป ไปทางไหนไม่มีใครรู้ เมื่อราชกุมาร เล่นซ่อนหาปิดตากันอย่างสนุกสนานหมดเวลาที่จะเล่นกันแล้ว ก็กลับมาขอห่อเครื่องประดับที่พระมเหสีของตนๆ ประดับตก แต่งอวัยวะร่างกายไปตามหน้าที่ ฝ่ายพระราชกุมารที่มีพระ มเหสีกำมะลอเป็นหญิงแพศยานั้นไม่พบตัว หญิงแพศยาที่ จ้างไปเป็นมเหสีนั้นพาเอาห่อเครื่องประดับหนีไปแล้ว ช่วย กันค้นหาสักเท่าใดก็ไม่พบ ค้นไปค้นมาพบพระบรมศาสดา ประทับอยู่ ณ รุกขมูลโคนต้นไม้ ราชกุมารเหล่านั้นก็ได้ทูล ถามพระจอมไตรว่า ดูกร ท่านบุรุษผู้เจริญ ท่านเห็นหญิงถือห่อผ้าเดินไป ทาง บ้างไหม?' พระพุทธองค์รับสั่งว่า “แน่ะ! ราชกุมารทั้งหลาย ท่าน จะหาหญิงถือห่อผ้านั้นดีหรือ หรือจะหาตัวดี ราชกุมารก็ทูลรับว่า “หาตัวดีพระเจ้าค่ะ” ๑๕๖