ธรรมดวงและการเป็นที่พึ่ง : หน้า 159/170

ธรรมดวงนั้นดับไป กายต่างๆ นั้นก็ดับไปด้วย ดวงธรรมนั้น ผ่องใสสะอาดสะอ้าน กายต่างๆ นั้นก็รุ่งโรจน์โชตนาการ ธรรมดวงนั้นซูบซีดเศร้าหมอง กายมนุษย์ก็ไม่ผ่องใสซอมซ่อ ไม่สวยไม่งามน่าเกลียดน่าชังไป เพราะธรรมดวงนั้นสำคัญนัก ธรรมดวงนั้นแหละเป็นชีวิตของมนุษย์ คือความเป็นอยู่ของ มนุษย์ ความเห็น ความจำ ความคิดและความรู้ อยู่กลาง ดวงนั้น ออกจากกลางธรรมดวงนั้นเป็นชีวิต ธรรมสำคัญที่ เดียว ดวงธรรมนั่นแหละ อยู่กลางกายของเราเหมือนกันทุกๆ คนไป ที่เรียกว่าดวงธรรมเป็นอย่างนี้ รู้จักเสียที ต่อไปนี้จะแสดงถึงกาย กายเป็นเกาะนั้นเป็นอย่างไร? เป็นที่พึ่งนั้นเป็นอย่างไร? เกาะได้อย่างไรหรือ? จึงได้ชื่อว่า เป็นเกาะเป็นที่พึ่ง จึงนึกถึงมนุษย์ที่เรือล่มจมลงในท่ามกลาง มหาสมุทร มนุษย์ก็ต้องว่ายน้ำ มนุษย์ปรารถนาเกาะไหม ล่ะ? ว่ายน้ำไปๆ ไปพบเกาะเข้าสักเกาะจะเป็นอย่างไร ก็ชื่น อกชื่นใจขึ้นเกาะนั่นโดยฉับพลันทีเดียว เพราะได้เกาะดีแล้ว ได้อาศัยแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ต้องว่ายน้ำกระเดือกๆ อยู่ในน้ำ เหนื่อยแทบประดาตาย ขึ้นเกาะเสียได้ก็หมดเหนื่อย หมด ยากลําบาก นั่นได้เกาะเป็นเรื่องได้เกาะในมหาสมุทร ก็อาศัย เกาะได้อย่างนั้น เกาะจึงเป็นคุณอย่างหนึ่ง ก็เรื่องกายเป็นที่พึ่งเล่า ที่ตนเป็นที่พึ่งนั้น เป็นที่พึ่ง อย่างไรกัน ถามว่าเมื่อพบเกาะกลางสมุทรนั้นรู้สึกอย่างไร? ୭୯ଟ