คำสอนจากมัฏฐกุณฑลี : หน้า 11/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๑๑) ๒. เรื่องมัฏฐกุณฑลี [๒] มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มนสา เจ ปสนฺเนน โต น่ สุขมเนวติ มโนเสฎฐา มโนมยา ภาสติ วา กโรติ วา ฉายาว อนุปายินี. ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ ถ้าบุคคลมีใจผ่องใสแล้ว พูดอยู่ก็ดี ทำอยู่ก็ดี ความสุขย่อมไปตาม เขา เพราะเหตุนั้น เหมือนเงาไปตามตัวฉะนั้น อลงฺกโต มฏฐกุณฑลี พาหา ปคฺคยฺห กนฺทสิ มาลาภารี หริจนฺทนุสสโท, วนมชเฌ กี ทุกฺขิโต ตวนติ ท่านตกแต่งแล้ว เหมือนมัฏฐกุณฑลี มีภาระคือระเบียบดอกไม้ มีตัวฟุ้งด้วยจันทน์เหลือง, กอดแขนทั้งสองคร่ำครวญอยู่ในกลางป่าช้า, ท่านเป็นทุกข์อะไรหรือ ? อภิกฺกนฺเตน วณฺเนน ยา ตฺวํ ติฏฺฐสิ เทวเต โอภาเสนฺตี ทิสา สพฺพา โอสธี วิย ตารกา, ปุจฉามิ ต์ เทว มหานุภาว มนุสสภูโต กิมการ ปุญญนติ เทพดา ท่านมีกายงามยิ่งนัก ยืนทำทิศทั้งสิ้นให้สว่าง เหมือนดาว ประจำรุ่ง, เทพดาผู้มีอานุภาพมาก เราขอถามท่าน (เมื่อ) ท่านเป็น มนุษย์ได้ทำบุญอะไรไว้.