ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 54/80

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๕๔) บุคคลใดโง่ ย่อมสำคัญความที่แห่งตนเป็นคนโง่, บุคคลนั้นจะเป็น บัณฑิตเพราะเหตุนั้นได้บ้าง; ส่วนบุคคลใดเป็นคนโง่ มีความสำคัญว่า ตนเป็นบัณฑิต บุคคลนั้นแล เราเรียกว่า “คนโง่ ๕. เรื่องพระอุทายีเถระ [๔๔] ยาวชีวมฺปิ เจ พาโล น โส ธมฺม วิชานาติ ปณฺฑิต ปยิรุปาสติ ทพฺพี สูปรส์ ยถา. ถ้าคนพาล เข้าไปนั่งใกล้บัณฑิตอยู่ แม้จนตลอดชีวิต, เขาย่อมไม่รู้ ธรรม เหมือนทัพพีไม่รู้รสแกงฉะนั้น 5. เรื่องภิกษุชาวเมืองปาฐา [๕๐] มุหุตฺตมปิ เจ วิญญู ปณฺฑิต ปยิรุปาสติ ขิปฺป์ ธมฺม์ วิชานาติ ชิวหา สูปรส์ ยถา. ถ้าวิญญูชน เข้าไปนั่งใกล้บัณฑิต แม้ครู่เดียว, เขาย่อมรู้แจ้งธรรม ได้ฉับพลัน, เหมือนลิ้นรู้รสแกงฉะนั้น ๗. เรื่องสุปปพุทธกุฏฐิ [๕๑] สทฺธาธนํ สีลธนํ, หิรี, โอตฺตปุปิย์ ธน์, สุตธนญฺจ, จาโค จ, ยสฺส เอตา ธนา อตฺถิ “อทลิทโทติ ต์ อาหุ ปญฺญา เว สตฺตม์ ธน อิตถิยา ปุริสสฺส วา, อโม ตสฺส ชีวิตติ