คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ : หน้า 13/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๑๓) ๔. เรื่องความเกิดขึ้นของนางกาลียักษิณี น หิ เวเรน เวรานิ อเวรน จ สมฺมนฺติ สมมนตีธ กุทาจน์ เอส ธมฺโม สนนฺตโน ในกาลไหน ๆ เวรทั้งหลายในโลกนี้ ย่อมไม่ระงับด้วยเวรเลย ก็แต่ย่อมระงับได้ด้วยความไม่มีเวร, ธรรมนี้เป็นของเก่า ๕. เรื่องภิกษุชาวเมืองโกสัมพี [๕] ปเร จ น วิชานนฺติ มยเมตฺถ ยมามุหเส เย จ ตตฺถ วิชานนฺติ ตโต สมฺมนฺติ เมธคา ก็ชนเหล่าอื่นไม่รู้ตัวว่า “พวกเราพากันย่อยยับอยู่ในท่ามกลาง สงฆ์นี้ ฝ่ายชนเหล่าใดในหมู่นั้น ย่อมรู้ชัด, ความหมายมั่นกันและกัน ย่อมสงบ เพราะการปฏิบัติของชนพวกนั้น 5. เรื่องจุลกาลและมหากาล [5] อนิจจา วต สงฺขารา อุปปาทวยธมฺมิโน, อุปปัชชิตวา นิรุชฺฌนฺติ เตสํ วูปสโม สุโขติ สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีอันเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา, เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป ความสงบแห่งสังขารนั้นเป็นสุข” สุภานุปสฺส วิหรนต์ อินทริเยสุ อ วุฒิ โภชนมหิ อม ตญฺญ่ กุสิต หินวีริย