คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 30/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๐) ราคะ ชื่อว่าธุลี, แต่เรณู (ละออง) ท่านหาเรียกว่า (ธุลี) ไม่: คำว่า “ธุลี” นั่นเป็นชื่อของราคะ, ภิกษุเหล่านั้น ละธุลีนั่นได้ขาดแล้วอยู่ใน ศาสนาของพระพุทธเจ้าผู้ปราศจากธุลี (คาถาทอนที่เหลือเปลี่ยนจาก ราค เป็น โทส โมห) สหสสกชมตตานํ นิสีทิ อมฺพวเน รมเม นิมมินิตวาน ปนถโก ยาว กาลปุปเวทนาติ ฝ่ายพระเถระ ชื่อว่าจูฬ นก นิรมิตตนพันครั้ง (เป็นภิกษุพันรูป) ใน อัมพวันนั้นแล แล้วนั่งในอัมพวันอันน่ารื่นรมย์ จนกว่าเขาจะบอกเวลา อปุปเกนปิ เมธาวี ปาภเตน วิจกฺขโณ สมุฏ«าเปติ อตฺตานํ อณุ อคฺคิว สนฺธมนฺติ ผู้มีปรีชาเห็นประจักษ์ ย่อมตั้งตนได้ด้วยทุนทรัพย์แม้น้อย เหมือน คนก่อไฟกองน้อยให้ลุกเป็นกองใหญ่ได้ฉะนั้น อุฏฺฐาเนนปุปมาเทน ทีป์ กยิราถ เมธาวี สญฺญเมน ทเมน จ ยำ โอโฆ นาภิกีรติ ผู้มีปัญญา พึงทำเกาะ (ที่พึ่ง) ที่ห้วงน้ำท่วมทับไม่ได้ ด้วยความหมั่น ด้วยความไม่ประมาท ด้วยความระวัง และด้วยความฝึก