คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ : หน้า 63/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ (๖๓) นิธีนํว ปวตฺตาร์ นํ ปสฺเส วชฺชทสฺสินํ นิคฺคยฺหวาที เมธาวี ตาทิสํ ภชมานสุส ตาทิสํ ปณฺฑิต ภเช เสยฺโย โหติ น ปาปิโย บุคคลพึงเห็นผู้มีปัญญาใด ซึ่งเป็นผู้กล่าวนิคคหะ ชี้โทษ ว่าเป็น เหมือนผู้บอกขุมทรัพย์ให้, พึงคบผู้มีปัญญาเช่นนั้น ซึ่งเป็นบัณฑิต, (เพราะว่า) เมื่อคบท่านผู้เช่นนั้น มีแต่คุณอย่างประเสริฐ ไม่มีโทษที่ลามก ๒. เรื่องภิกษุอัสสชิและปุนัพพสุกะ [59] โอวเทยุยานุสาเสยฺย สต์ หิ โส ปิโย โหติ อสพฺภา จ นิวารเย อสต์ โหติ อปฺปิโย. ผู้ใดพึงว่ากล่าว จึงสอน และจึงห้ามจากธรรมของ อสัตบุรุษ, ผู้นั้นแล ย่อมเป็นที่รักของสัตบุรุษทั้งหลาย, ไม่เป็นที่รักของพวกอสัตบุรุษ ๓. เรื่องพระฉันนเถระ [59] น ภเช ปาปเก มิตฺเต น ภเช ปุริสาธเม ภเชถ มิตฺเต กลยาเณ ภเชถ ปุริสุตฺตเม. บุคคลไม่ควรคบปาปมิตร ไม่ควรคบบุรุษต่ำช้า ควรคบกัลยาณมิตร ควรคบบุรุษสูงสุด