คาถาธรรมบท : หน้า 51/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๕๑) เมื่อเราทั้งหลาย ถูกไฟไหม้อยู่ในนรกครบ 5 หมื่นปี โดยประการ ทั้งปวง, เมื่อไร ที่สุดจักปรากฏ? ผู้นิรทุกข์ทั้งหลาย ที่สุดย่อมไม่มี ที่สุดนักมีแต่ที่ไหน? ที่สุดจะไม่ปรากฏ เพราะว่ากรรมชั่วอันเราและ ท่านได้กระทําไว้แล้วในกาลนั้น เรานั้นไปจากที่นี่แล้ว ได้กำเนิดเป็นมนุษย์ จักเป็นผู้รู้ถ้อยคำที่ยาจกกล่าว ถึงพร้อมด้วยศีล ทำกุศลให้มากแน่ ทีฆา ชาครโต รตฺติ ทีฆ์ สนฺตสฺส โยชน์ สทฺธมฺนํ อวิชานต์. ทีโฆ พาลาน สํสาโร ราตรีของคนผู้ตื่นอยู่ นาน, โยชน์ของคนล้าแล้ว ไกล, สงสาร ของคนพาลทั้งหลาย ผู้ไม่รู้อยู่ซึ่งสัทธรรม ย่อมยาว เอกิสสา กณฐ์ ฉินฺทิตวา พหุนน์ กณฺเฐ เฉตุวาน โลมคณนาย ปจฺจิส์ กฏ กาหสิ ขตฺติยาติ หม่อมฉันตัดคอแม่แพะตัวเดียว ไหม้อยู่แล้ว (ในนรก) ด้วยการ นับฃน (แพะ), ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นกษัตริย์ พระองค์ตัดคอของมนุษย์ เป็นอันมาก จักกระทำอย่างไร? เอว เจ สตฺตา ชาเนย ทุกขาย ชาติสมฺภโว; น ปาโณ ปาณินํ หญฺเญ ปาณฆาตี หิ โสจตีติ ถ้าสัตว์ทั้งหลายพึงรู้อย่างนี้ว่า “ชาติสมภพนี้เป็นทุกข์, สัตว์ไม่พึง ฆ่าสัตว์ เพราะว่า ผู้ฆ่าสัตว์เป็นปกติ ย่อมเศร้าโศก