คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔: การเข้าใจในธรรม : หน้า 67/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ (๖๗) บรรดามนุษย์ ชนผู้ถึงฝั่งมีจำนวนน้อย, ฝ่ายประชานอกนี้เลาะไป ตามตลิ่งอย่างเดียว, ก็ชนเหล่าใดแล ประพฤติสมควรแก่ธรรมในธรรม ที่เรากล่าวชอบแล้ว, ชนเหล่านั้นล่วงบ่วงมารที่ข้ามได้ยากอย่างเอกแล้ว จักถึงฝั่ง. ๑๑. เรื่องภิกษุอาคันตุกะ [๗๐] ตตราภิรติมิจฺเฉยฺย สุกฺวํ ภาเวถ ปณฺฑิโต วิเวเก ยตฺถ ทูรม์ หิตวา กาเม อกิญฺจโน กณห์ ธมฺม วิปฺปหาย โอกา อโนกมาดมุม ปริโยทเปยย อตฺตานํ จิตตเกุลเสหิ ปณฺฑิโต เยสํ สมโพธิยงเคสุ สมฺมา จิตฺต์ สุภาวิต อาทานปฏินิสสคฺเค อนุปาทาย เย รตา ขีณาสวา ชุติมนฺโต เต โลเก ปรินิพฺพุตา. บัณฑิตละธรรมดำแล้ว ออกจากอาลัย อาศัยธรรมอันหาอาลัย มิได้แล้ว ควรเจริญธรรมขาว, ละกามทั้งหลายแล้ว หมดความกังวล พึงปรารถนาความยินดียิ่งในวิเวก อันเป็นที่ซึ่งประชายินดีได้ยาก, บัณฑิตควรทำตนให้ผ่องแล้ว จากเครื่องเศร้าหมอง ชนเหล่าใดอบรมจิตดีแล้วโดยชอบ ในองค์ธรรมแห่งความตรัสรู้ (และ) ชนเหล่าใด ไม่ถือมั่นยินดี ในการละเลิกความถือมั่น, เหล่านั้น ๆ เป็นพระขีณาสพ รุ่งเรือง ดับสนิทแล้วในโลก. ชน