ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 28/80

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๒๘) เอส ภิยโย ปมุยหามิ สพฺพา มุนฺหนฺติ เม ทิสา, สามาวติ ม์ ตายสฺสุ ตัวญฺจ เม สรณ์ ภวาติ เรานี้เลือนหลงยิ่งขึ้น, ทิศทั้งปวงย่อมมืดตื้อแก่เรา, สามาวดีเอ๋ย เจ้าจงต้านทานเราไว้ และเจ้าจงเป็นที่พึ่งของเรา โมหสมพนฺธโน โลโก ภพฺพรูโปว ทิสฺสติ, อุปธิพนฺธโน พาโล ตมสา ปริวาริโต สสฺสตี วิย ขายติ, ปสฺสโต นตฺถิ กิญจนนติ โลกมีโมหะเป็นเครื่องผูกพัน ย่อมปรากฏดุจรูปอันสมควร, คน พาลมีอุปธิกิเลสเป็นเครื่องผูกไว้ ถูกความมืดแวดล้อมแล้ว จึงปรากฏ ดุจมีความเที่ยง, ความกังวลย่อมไม่มีแก่ผู้เห็นอยู่ อปฺปมาโท อมต์ ปท ปมาโท มจฺจโน ปท อปฺปมตฺตา น มียนฺติ เย ปมตฺตา ยถา มหา เอต์ วิเสสโต ญตฺวา อปฺปมาเท ปโมทนฺติ เต มายิโน สาตติกา ผุสนติ ธีรา นิพฺพานํ อปฺปมาทมุหิ ปณฺฑิตา อริยานํ โคจเร รตา นิจฺจํ ทฬหปรกฺกมา โยคกเขม่ อนุตตริ ความไม่ประมาทเป็นเครื่องถึงอมตะ ความประมาทเป็นทางแห่ง มัจจุ ผู้ไม่ประมาทแล้ว ชื่อว่าย่อมไม่ตาย: ผู้ใดประมาทแล้ว ผู้นั้นย่อม เป็นเหมือนคนตายแล้ว; บัณฑิตรู้ความนั่นโดยแปลกกันแล้ว (ตั้งอยู่) ในความไม่ประมาท บันเทิงอยู่ในความไม่ประมาท: ยินดีในธรรมเป็นที่