คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 32/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๒) 5. เรื่องภิกษุ ๒ สหาย [๒๐] อปปมตโต ปม เตสุ สุตฺเตสุ พหุชาคโร อพล สํว สีฆสุโส หิตวา ยาติ สุเมธโส ผู้มีปัญญาดี เมื่อชนทั้งหลายประมาทแล้วไม่ประมาท, เมื่อชนทั้ง หลายหลับแล้ว ตื่นอยู่โดยมาก ย่อมละบุคคลผู้มีปัญญาทรามไปเสีย ดุจม้าตัวมีฝีเท้าเร็ว ละทิ้งตัวหากำลังมิได้ไปฉะนั้น ๓. เรื่องท้าวสักกะ [๒๑] มาตาเปติภรํ ชนตุ่ กุเล เชฏฐาปจายนํ สณฺห์ สมิลสมุภาส เปสเณยยปปหายินํ มจฺเฉรวินเย ยุตต์ สงฺนํ โกธาภิฎ์ นรำ ต เว เทวา ตาวตีสา อาหุ ‘สปุปุริโส อิตีติ. ทวยเทพชั้นดาวดึงส์ เรียกนรชนผู้เลี้ยงมารดาบิดา มีปกติ ประพฤติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในตระกูล กล่าวถ้อยคําไพเราะอ่อนหวาน ละวาจาส่อเสียด ประกอบในอันกำจัดความตระหนี่ มีวาจาสัตย์ ข่ม ความโกรธได้ นั้นแลว่า “สัปบุรุษ” อปปมาเทน มฆวา เทวานํ เสฏฐต์ คโต อปุปมานํ ปสํสนฺติ ปมาโท ครหิโต สทา ท้าวมฆวะ ถึงความเป็นผู้ประเสริฐกว่าเทพยดาทั้งหลาย เพราะ ความไม่ประมาท; บัณฑิตทั้งหลาย ย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท, ความประมาท อันท่านติเตียนทุกเมื่อ.