คาถาธรรมบท TIA๑-๔ : หน้า 79/80

คาถาธรรมบท TIA๑-๔ น สนฺติ ปุตตา ตาณาย อนตเกนาธิปนนสุส เอตมตฺถวส์ ญฺตฺวา นิพฺพานคมน์ มคฺนํ (๗๙) น ปิตา, นปิ พนฺธวา, นตฺถิ ญาติสุ ตาณตา ปณฺฑิโต สีลสํวโต ขิปฺปเมว วิโสธเยติ บุตรทั้งหลาย ไม่มีเพื่อต้านทาน, บิดาก็ไม่มี ถึงพวกพ้องก็ไม่มี, เมื่อ บุคคลถูกความตาย ครอบง่าแล้ว ความต้านทานในญาติทั้งหลาย ย่อมไม่มี: บัณฑิตทราบอ่านาจประโยชน์นั้นแล้ว สํารวมในศีล ฟัง ชำระทางไปพระนิพพานโดยเร็วทีเดียว. โย จ วสฺสสต์ ชีเว เอกาห์ ชีวิต เสยฺโย อปสฺสํ อุทยพพย์ ปสฺสโต อุทยพฺพย์. ก็ผู้ใด ไม่เห็นความเกิดขึ้นและความเสื่อมอยู่ จึงเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียว ของผู้เห็นความเกิดและความเสื่อม ประเสริฐ กว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น. ๑๓. เรื่องนางกิสาโคตมี ๔๓] นํ ปุตฺตปสฺสมฺมตฺติ สุตต์ คานํ มโหโฆว พยาส ตมนส์ นร่ มจุจุ อาทาย คจฺฉตีติ มฤตยู ย่อมพาชนผู้มัวเมาในบุตรและสัตว์ของเลี้ยง ผู้มีใจซ่านไป ในอารมณ์ต่าง ๆ ไป ดุจห้วงน้ำใหญ่ พัดชาวบ้านผู้หลับไหลไปฉะนั้น