คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ : หน้า 27/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๒๗) เราจักอดกลั้นถ้อยคำล่วงเกิน ดังช้างอดทนลูกศร ซึ่งตกไปจาก แล่งในสงคราม, เพราะคนเป็นอันมาก เป็นผู้ทุศีล, ราชบุรุษทั้งหลาย ย่อมนำพาหนะที่ฝึกแล้วไปสู่ที่ประชุม, พระราชาย่อมเสด็จขึ้นพาหนะ ที่ฝึกแล้ว;ในหมู่มนุษย์ผู้ใดอดกลั้นถ้อยคำล่วงเกินได้, ผู้นั้นชื่อว่าฝึก (ตน) แล้ว เป็นผู้ประเสริฐสุด, ม้าอัสดงที่ฝึกแล้วเป็นสัตว์ประเสริฐ, ม้า อาชาไนย ม้าสินธพที่ฝึกแล้ว เป็นสัตว์ประเสริฐ, พระยาช้างชาติกุญชร ที่ฝึกแล้ว ก็เป็นสัตว์ประเสริฐ (แต่) ผู้ฝึกตนเองได้แล้ว ประเสริฐกว่านั้น สมฺมุยหามิ ปมุยฺหามิ, สพฺพา มุนฺหนฺติ เม ทิสา, ตวญฺจ เม สรณ์ ภวาติ สามาวติ ม ตายสฺสุ เราฟันเฟือน เลือนหลง, ทิศทั้งปวงย่อมมืดตื้อแก่เรา, สามาวดีเอ๋ย เจ้าจงต้านทานเราไว้ และเจ้าจงเป็นที่พึ่งของเรา อิท วตฺวา สามาวตี สมฺมาสมฺพุทฺธสาวิกา “มา ม ตว์ สรณ์ คจฺฉ ยมห์ สรณ์ คตา, เอส พุทฺโธ มหาราช, เอส พุทโธ อนุตตโร, สรณ์ คจฺฉ นํ พุทฺธ์; ตัวญจ เม สรณ์ ภวาติ พระนางสามาวดี ผู้เป็นสาวิกาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครั้นกล่าว คำนี้แล้ว ก็กล่าวว่า “พระองค์ อย่าทรงถึงหม่อมฉันเป็นที่พึ่งเลย, หม่อมฉันถึงผู้ใดว่าเป็นที่พึ่ง, ข้าแต่มหาราช ผู้นั้นคือพระพุทธเจ้า, พระพุทธเจ้านั่นเป็นผู้เยี่ยมยอด, ขอพระองค์ทรงถึงพระพุทธเจ้า พระองค์นั้นเป็นที่พึ่งด้วย, ทรงเป็นที่พึ่งของหม่อมฉันด้วย.