ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 48/80

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๔๘) กลางคืน ไม่ไยดีชีวิต ชนะเสนาแห่งมัจจุได้แล้ว ไม่มาสู่ภพอีก ถอน ตัณหาพร้อมทั้งราก ปรินิพพานแล้ว ตสฺส โสกปเรตสฺส วีณา กจฺฉา อภิสฺสถ ตโต โส ทุมมโน ยกโข ตตฺเถวนฺตรชายถาติ พิณได้พลัดตกจากรักแร้ของมารนั้น ผู้อันความโศกครอบง่า ล่าดับ นั้น ยักษ์นั้นเสียใจ ได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง ด้วยประการฉะนี้. เตสํ สมฺปนฺนสีลานํ สมฺมทญฺญา วิมุตฺตานํ อปฺปมาทวิหารินํ มาโร มคฺค น วินฺทติ มาร ย่อมไม่ประสบทางของท่านผู้มีศีลถึงพร้อมแล้ว มีปกติอยู่ด้วย ความไม่ประมาท พ้นวิเศษแล้ว เพราะรู้ชอบ เหล่านั้น ๑๒. เรื่องครหทินน์ [๔๔] ยถา สงฺการธานสม ปทุม์ ตตฺถ ชาเยถ เอวํ สงฺการภูเตสู อติโรจติ ปญฺญาย อุชฌิตสฺมึ มหาปเถ สุจิคนธ์ มโนรม อนุธภูเต ปุถุชชเน สมมาสมฺพุทฺธสาวโก ดอกบัวมีกลิ่นดี จึงเกิดในกองหยากเยื่อ อันบุคคลทิ้งแล้วใกล้ ทางใหญ่ ดอกบัวนั้น จึงเป็นที่ชอบใจ ฉันใด,