ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 70/80

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (mo) อินทรีย์ทั้งหลายของภิกษุใด ถึงความสงบแล้วเหมือนม้าอันนาย สารถีฝึกดีแล้วฉะนั้น, แม้เหล่าเทพเจ้า ย่อมกระหยิ่มต่อภิกษุนั้น ผู้มี มานะอันละแล้ว ผู้หาอาสวะมิได้ ผู้คงที่ 5. เรื่องพระสารีบุตรเถระ [๗๖] ปฐวีสโม โน วิรุชฺฌติ อินฺทขีลูปโม ตาทิ สุพฺพโต รหโทว อเปตกทุทโม สํสารา น ภวนฺติ ตาทิโน ภิกษุใด เสมอด้วยแผ่นดิน เปรียบด้วยเสาเขื่อน คงที่ มี วัตรดี มี กิเลสดังเปือกตมไปปราศแล้ว เหมือนห้วงน้ำปราศจากเชือกตม ย่อมไม่ (ยินดี) ยินร้าย, สงสารทั้งหลายย่อมไม่มีแก่ภิกษุนั้น ผู้คงที่ ๗. เรื่องพระติสสเถระชาวกรุงโกสัมพี [๒๓] สนฺนํ ตสฺส มนํ โหติ สนฺตา วาจา จ กลุ่ม จ สมุมทญญา วิมุตฺตสฺส อุปสนฺตสฺส ตาทิโน. ใจของท่านผู้พ้นวิเศษแล้ว เพราะรู้ชอบ ผู้สงบระงับ คงที่ เป็นใจ สงบแล้ว วาจาก็สงบแล้ว การงานก็สงบ. ๔. เรื่องพระสารีบุตรเถระ [๒๔] อสฺสทฺโธ อกตญฺญู จ สนฺธิจฺเฉโท จ โย นโร หตาวกาโส วนตาโส ส เว อุตตมโปริโส. นระใดไม่เชื่อง่าย มีปกติรู้พระนิพพาน อันปัจจัยทําไม่ได้ ตัดที่ต่อ มีโอกาสอันกำจัดแล้ว มีความหวังอันคายแล้ว, นระนั้นแล เป็นบุรุษสูงสุด