พระสุธรรมเถระและพระวนวาสีติสสเถระ : หน้า 59/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๕๙) ๑๔. เรื่องพระสุธรรมเถระ ๕๘] ปุเรกุมาร จ ภิกขุสุ อสนฺต์ ภาวมิจฺเฉยฺย อาวาเสสุ จ อิสสริย์ มเมว กตมญฺญนฺตฺ ปูชา ปรกุเลสุ จ คิที ปพฺพชิตา อุโภ มเมว อติวสา อสฺสุ อิติ พาลสฺส สงฺกปฺโป กิจจากิจเจสุ กิสุมิจิ อิสสา มโน จ วฑฺฒติ ภิกษุผู้พาล พึงปรารถนาความยกย่องอันไม่มีอยู่ ความแวดล้อมใน ภิกษุทั้งหลาย ความเป็นใหญ่ในอาวาส และการบูชาในตระกูลแห่งชนอื่น ความดำริ ย่อมเกิดขึ้นแก่ภิกษุผู้พาลว่า “คฤหัสถ์และบรรพชิตทั้งสอง จงสำคัญกรรม อันเขาทำเสร็จแล้ว เพราะอาศัยเราผู้เดียว จงเป็น ไปใน อำานาจของเราเท่านั้น ในกิจน้อยใหญ่ กิจไรๆ, ริษยาและมานะ ย่อมเจริญ (แก่เธอ). สทฺโธ สีเลน สมฺปนฺโน ย์ ย์ ปเทสํ ภชติ; ยโสโภคสมปปิโต ตตฺถ ตตฺเถว ปูชิโตติ. ผู้มีศรัทธา สมบูรณ์ด้วยศีล เพียบพร้อมด้วยยศ และโภคะ ย่อม คบประเทศใด ๆ ย่อมเป็นผู้อันเขาบูชาแล้ว ในประเทศนั้น ๆ ทีเดียว ๑๕. เรื่องพระวนวาสีติสสเถระ ๕๔ จตุส สมุทเทสุ ชลํ ปริตฺตก, ทุกฺเขน ผฏฺฐสุส นรสฺส โสจโต, ตโต พหุ อสสุชล อนปุปก การณา สมุม ตว์ ปมชฺชสีติ