3 ครั้ง
คาถาธรรมบทนี้กล่าวถึงพระอรหันต์ที่อาศัยอยู่ในสถานที่ต่างๆ เช่น บ้าน ป่า หรือที่ลุ่ม โดยที่สถานที่เหล่านั้นถูกมองว่าเป็นภูมิสถานน่ารื่นรมย์ สำหรับบุคคลที่สามารถล่วงทุกข์หรือเครื่องข้องทั้งสองคือบุญและบาป จะถือว่าตนเป็นพราหมณ์ โดยไม่มีเศร้าหรือกิเลสใดๆ และยังมีการกล่าวถึงป่าอันน่ารื่นรมณ์ที่เหมาะสมแก่ผู้หลุดพ้นจากราคะที่ไม่แสวงหากามอีกด้วย.
-พระอรหันต์ในธรรมบท
-ภูมิสถานน่ารื่นรมณ์
-การปฏิบัติทางธรรม
-การล่วงทุกข์และกิเลส
-ที่อยู่ของจิตที่สงบ