ข้อความต้นฉบับในหน้า
คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘
ต๋ เว ปสนฺติ มาโร
อสุภานุปสฺส วิหรนต์
โภชนมหิ จ มตฺตญฺญ่
(๑๔)
วาโต รุกฺข์ว ทุพพล.
อินทริเยสุ สุสํวุฒิ
สทฺธ์ อารทธวีริย์
ต๋ เว น ป หติ มาโร
วาโต เสล์ว ปพฺพต
ผู้ตามเห็นอารมณ์ว่างาม ไม่สำรวมในอินทรีย์ทั้งหลาย ไม่รู้
ประมาณในโภชนะ เกียจคร้าน มีความเพียรเลวทรามอยู่ ผู้นั้นแล
มารย่อมรังควานได้,
รังควานได้ฉะนั้น.
เปรียบเหมือนต้นไม้ที่มีกำลังไม่แข็งแรง ลม
ย
(ส่วน) ผู้ตามเห็นอารมณ์ว่าไม่งาม สำรวมดีในอินทรีย์ทั้งหลาย
รู้ประมาณในโภชนะ มีศรัทธาและปรารภความเพียรอยู่ ผู้นั้นแล
มารย่อมรังควานไม่ได้, เปรียบเหมือนภูเขาหิน ลมรังควานไม่ได้ ฉะนั้น
๗. เรื่องพระเทวทัต [๗]
อนิกุกสาโว กาสาว
อเปโต ทมสจฺเจน
โย จ วนฺตกสาวสฺส
อุเปโต ทมสจฺเจน
โย วตถ์ ปริทเหสุสติ
น โส กาสาวมรหติ
สีเลส สุสมาหิโต
ส เว กาสาวมรห
ผู้ใด มีกิเลสดุจน้ำฝาดยังไม่ออก ปราศจากทมะ และสัจจะ
จักนุ่งห่มผ้ากาสาวะ, ผู้นั้นย่อมไม่ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวะ,
ส่วนผู้ใด พึงเป็นผู้มีกิเลสดุจน้ำฝาดอันคายแล้ว ตั้งมั่นดีในศีลทั้ง
หลาย ประกอบด้วยทมะและสัจจะ ผู้นั้นแล ย่อมควรนุ่งห่มผ้ากาสาวะ