คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ : หน้า 26/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๒๖) รตฺตสฺส หิ อุกกุฏิ ปท์ ภเว, ทุฏฐสส โหติ สหสานปีฟิต, มู ทสฺส โหติ อวกฑุฒิต ปท วิวฏจฉทสฺส อิทมีทิสํ ปทนฺติ ก็คนเจ้าราคะ พึงมีรอยเท้ากระหย่ง (เว้ากลาง), คนเจ้าโทสะ ย่อม มีรอยเท้าอันสั้นบีบ(หนักส้น), คนเจ้าโมหะ ย่อมมีรอยเท้าจิกลง (หนัก ทางปลายนิ้วเท้า), คนมีกิเลสเครื่องมุงบังอันเปิดแล้ว มีรอยเช่นนี้ นี้ ทิสวาน ตณฺห์ อรติ จ ราค นาโหสิ ฉนฺโท อปิ เมถุนสม กิเมวิท มุตฺตกรีสปุณฺณ์ ปาทาปิม สมผุสิต น อิจเฉ เรามิได้มีความพอใจในเมถุน เพราะเห็นนางตัณหา นางอรดี และ นางราคา, ไฉนเล่า ? จักมีความพอใจเพราะเห็นธิดาของท่านนี้ ซึ่ง เต็มไปด้วยสูตรและกรีส, เราไม่ปรารถนาจะถูกต้องธิดาของท่านนี้ แม้ด้วยเท้า. อห์ นาโคว สงฺคาเม อติวากย์ ติก สุส, ทนต์ นยนฺติ สมิติ, ทนฺโต เสฏโฐ มนุสฺเสส, วรมสฺสตรา ทนฺตา, กุญชรา จ มหานาคา, จาปาโต ปตินํ สร ทุสฺสีโล หิ พหุชฺชโน. ทนต์ ราชาภิรูหติ, โยติวากย์ ติกฺขติ อาชานียา จ สินธวา อตฺตทนฺโต ตโต วรนติ