คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ : หน้า 21/80

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๒๑) อิเมหิ อฏฺฐีห์ ตมคฺคบุคคล เทวาติเทว์ นรกมุมสาร สมมุตจก สตปุญญลักขณ์ ปาเณหิ พุทธ สรณ์ คโตสุมิติ ข้าพระองค์ขอถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ผู้เป็นบุคคลเลิศ เป็น เทพยิ่งกว่าเทพ เป็นสารถีฝึกนรชน มีพระจักษุรอบคอบ มีพระลักษณะ (แต่ละอย่าง) เกิดด้วยบุญตั้งร้อย ว่าเป็นที่พึ่ง ด้วยกระดูกเหล่านี้พร้อม ด้วยลมหายใจ อกตญฺญสฺส โปส ส นิจฺจํ วิวรทสฺสิโน สพฺพญฺเจ ปฐวี ทชฺชา เนว น์ อภิราธเยติ หากจะให้แผ่นดินทั้งหมดแก่คนอกตัญญู ผู้เพ่งโทษเป็นนิตย์ ก็ไม่ ยังเขาให้ยินดีได้เลย อิธ ตปฺปติ เปจฺจ ตปฺปติ ปาปการี อุภัยตฺถ ตติ ปานํ เม กตนฺติ ตปฺปติ ภิยโย ตปฺปติ ทุคฺคต คโต ผู้มีปกติทำบาป ย่อมเดือดร้อนในโลกนี้ ละไปแล้วย่อมเดือดร้อน เขา ย่อมเดือดร้อนในโลกทั้งสอง, เขาย่อมเดือดร้อนว่า “กรรมชั่วเราทำแล้ว ไปสู่ทุคติ ย่อมเดือดร้อนยิ่งขึ้น ๑๓. เรื่องนางสุมนาเทวี [๑๓] อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ ปุญญ์ เม กตนฺติ นนฺทติ กตปุญโญ อุภัยตฺถ นนฺทติ ภัยโย นนฺทติ สุคต คโต.