คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ : หน้า 9/80

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ (๙) ปฏิกฺขิตฺโต ติกิจฉาย เวชฺเชนาสิ วิวชฺชิโต นิยโต มจจุราชสฺส, กี ปาลิต ปมชฺชสีติ “ท่านปาลิตะ ท่านถูกหมอเขาบอกเลิกจากการรักษาทิ้งเสียแล้ว เที่ยงต่อมัจจุราช ไฉนจึงยังประมาทอยู่เล่า ?” “หนทาห์ หจก สุมิ กนฺตารทฺธานมาคโต, สยมาโน น คจฺฉามิ, นตฺถิ พาเล สหายตา หนทาห์ หจก สมิ กนฺตารทธานมาคโต มริสสามิ, โน คมิสสามิ, นตฺถิ พาเล สหายตาติ “เอาเถิด, เราเป็นผู้มีจักษุอันเสียแล้ว มาสู่ทางไกลอันกันดาร นอนอยู่ (ก็ช่าง) จะไม่ไป, เพราะความเป็นสหาย ในชนพาลย่อมไม่มี เอาเถิด เราเป็นผู้มีจักษุเสียแล้ว มาสู่ทางไกลอันกันดาร จักตาย เสีย จักไม่ไป เพราะความเป็นสหายในชนพาล ย่อมไม่มี” สหสสเนตโต เทวินโท ปาปครที อย์ ปาโล สหสฺสเนตโต เทวินโท “ธมฺมครูโก อยู๋ ปาโล ทพฺพจกุขำ วิโสธยิ อาชีวํ ปริโสธยิ, ทพฺพจกุขำ วิโสธ นิสินฺโน สาสเน รโตติ “ท้าวสหัสเนตร ผู้เป็นเจ้าแห่งเทวดา ส่องทิพยจักษุ (ทรงทราบว่า) พระปาลเถระองค์นี้ ติเตียนคนบาป ชำระเครื่องเลี้ยงชีพให้บริสุทธิ์แล้ว, ท้าวสหัสเนตร ผู้เป็นเจ้าแห่งเทวดา ส่องทิพยจักษุ (ทรงทราบว่า) พระปาลเถระองค์นี้หนักในธรรม ยินดีในศาสนา นั่งอยู่แล้ว”