บทเรียนจากพระมหาเถร รุ่นปี 2544 : หน้า 39/264

พระมหาเถร รุ่นปี ๒๕๔๔ ว่าจะแหย่ดขนหยียดขาไม่ได้เลย เมื่ิอเป็นเช่นนี้... เรากลับไปครองเรือนก็อาจพ้นจากทุกข์ในวัฏฏะได้ เราควรสึกไปเป็นคฤหัสถ์ดีกว่า ตั้งแต่นั้นมา ท่านก็เกิดความกระสันอยากสึกหมด ความเม็ดดีในการประพฤติพรหมจรรย์ ไม่ทำการสาย-ธรรม ไม่เล่าเรียนพระปฏิโมกข์ กินไมได้endบนไม่หลับจนร่างกายผ่ายผอม ซูบซีด เนื้อตัวสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น ถูกความเกี่ยจร้านครองงำ หมดความเพียร ไม่อมทำกิจกรรมใดๆ ปล่อยร่างกายให้ลุกปรกเศร้าหมอง เหล่าเพื่อนภิษุและสามเณรเห็นดังนั้น จึงพากันไปบอกพระอาจารย์และพระอุปชาาย เมื่อท่านทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว จึงพากันอุ๊จกิฏิกุฎิไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธองค์ทรงทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว จึงตรัสถามว่า “กิฏิฯ ถ้าเธอรักษาเพียงสิ่งเดียวได้ แล้วสิ่งอื่นไม่ต้องรักษาอีกเลย เธอจะทำได้ไหม?” “อะไร? พระเจ้าข้า” “เธอจะรักษาจิตของเธอได้ไหม?” “อาจรักษาได้ พระเจ้าข้า” พระบรมศาสดาจึงทรงประชวานโอวาทว่า “ถ้ายังนั้น