ตาบอดคำช้าง : หน้า 71/264

ตาบอดคำช้าง นินทาและสรรเสริญ เป็นโลกธรรม ที่อยู่บนมนุษยชาติมาตลอด เพราะในโลกนี้ “นักพูด” มีมากกว่า “นักทำ” ผู้มีปกติชอบพูดวิพากษ์วิจารณ์ เยาะ เย้ยถากถางผู้อื่น มักเป็นผู้ไม่มีจริง ในสิ่งที่พูด เพราะธรรมดาว่า กระบอกไม้ไผ่ที่บรจากน้ำย่อมติ ดัง โบราณเปรียบผูที่ไม่รู้ ไม่เห็นจริง แต่ชอบพูดวิพากษ์วิจารณ์ ไปตามความเข้าใจผิดๆ ของตน ด้วยคำพังเพยว่า “ตามอด คำช้าง” ซึ่งมีมาจาก คำสอนเชิงอุปมาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าใน ปฐมจิรสุตร ว่า สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวตตี สมัยนั้น มีสน พราหมณ์และปริพาชกจำนวนมาก ผู้มีลักษิตคำสอนแตกต่าง กัน อาศัยอยู่ในกรุงสาวัตถี... สมณพราหมณ์เหล่านี้เกิดการ บาดหมางกัน ทะเลาะวิวาทกัน ใช้อภิปรายกันอยู่ ว่า “อย่างนี้เป็นธรรม อย่างนี้ไม่เป็นธรรม ธรรมต้องไม่เป็นอย่าง นี้ ธรรมต้องเป็นอย่างนี้” ปฐมจิรสุตร : พระสุตตันตปิฎก ขุทฺทกนิกาย อุทาน มธร เล่ม ๑๔ หน้า ๑๒๖