กว่าจะรู้จักกัน : หน้า 129/264

กว่าจะรู้จักกัน มีคำกล่าวว่า “หนทางพิสูจน์มัจฉา กาลเวลาพิสูจน์คน” การที่จะรู้จักเข้าใจใครสักคนหนึ่ง เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาเพราะจิตมนุษย์นั้นยากแก่หยั่งถึง กิเลสในใจเปรียบดังป่าที่รกชัฏ มีความลึกลับเป็นปริศนาซุกซ่อนอยู่มากมาย ทำให้บางทีแม้แต่ตนเองก็ยังไม่เข้าใจจุดสำคัญในตัวเองสักเท่าไร ดังนั้นการทำความรู้จักผู้อื่นในวิสัยของปฐพี ไม่เพียงแต่ต้องอาศัยเวลาเท่านั้น ยังต้องมีเหตุการณ์ที่เหมาะสมเป็นเครื่องพิสูจน์ ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจาทรงสอนวิธีดูคนไว้ใน สัตตจิผลสูตร ดังนี้ สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระราชาประทับอยู่ ณ บุปผารามปราสาทของนางวิสาขามิครามาตา เขตกรุงสาวดี ครั้งนั้นในเวลาเย็น พระเจ้าปเสนทิโกศลเสด็จเข้าไปเฝ้าพระผู้พระภาคถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทแล้ว ประทับนั่ง ณ ที่สมควร ขณะนั้นมีกบชนิดต่างๆ คือ ชูฤทธิ ๗ คน นิคมก็ ๗ คน อเงลาก็ ๗ คน เอกสุก็ ๗ คน ปริชาฐก็ ๗ คน