แรงบันดาลใจ จากพระไตรปิฎก : หน้า 98/264

แรงบันดาลใจ จากพระไตรปิฎก กาลครั้งหนึ่ง พระเจ้าพเสนทิโกศลทรงเข้าไปเฝ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทแล้วประทับนั่ง ที่ควร กราบูลพระผู้มีพระภาคว่า "พระองค์ผู้เจริญ วันนี้ข้าพระองค์คล้ยอยู่ในสงัด เกิดความคิดนึงขึ้นมา ว่าผู้ใดหนอที่ชื่อว่ารักตน ผู้ใดหนอที่ว่าไม่รักตน" ข้าพระองค์จึงมีความคิดว่า "ผู้ที่ประกฏิยาทุกจิต จิตูจริง มโนทุกจิต คนผู้นั้นชื่อว่า...ไม่รักตน" แม้เขาจะกล่าวว่า เรารักตนก็ตาม คนเหล่านั้นก็ชื่อว่าไม่รักตนอยู่ดี เพราะเหตุใด หรือ? ก็เพราะว่า ถ้าเขาสามารถทำสิ่งไม่ดีให้กับคนที่ไม่รักได้ เขาย่อมทำสิ่งไม่ดีให้กับตนเองได้เช่นกัน คนเหล่านั้นจึงชื่อ ว่า...ไม่รักตน ส่วนผู้ใดประกฏิยาทุกจิต วิจิตรรจิต มโนสุขจิต คนผู้นั้น ได้ชื่อว่า...รักตน แต่เขาจะบอกว่า เขาไม่ได้รักตนก็ตาม คนๆ นั้นก็ยังได้ชื่อว่ารักตนอยู่ดี เพราะเหตุไรรึ หรือว่า ถ้า เขาสามารถทำสิ่งดีๆ ให้กับคนที่เขารักได้ เขาย่อมทำสิ่งดีๆ ให้ กับตนเองได้เช่นกัน ดังนั้นคนๆ นี้จึงชื่อว่า "รักตน" เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ฟังแล้ว ก็ได้ตรัสยืนยันขึ้นว่า "มหาพิรติเป็นไปตามที่ฉันนั่น มหาพิรติดเป็นไปตามที่ฉัน นั่น"