พรหมากเดะ รุ่นปี ๒๕๔๔ ๒๑๙ : หน้า 219/264

พรหมากเดะ รุ่นปี ๒๕๔๔ ๒๑๙ อภัยเกวียนน้อยเดินทาง ให้อรรยาเป็นคนอุ้มลูก ส่วนเราจะเป็นคนขับเกวียน” “เมื่อรถยามือย เราจะอุ้มลูกแทน แต่นางกลับไม่ยอม ลูกจิ้งพลัดจากมือบาง ตกลงไปถูกล้อเกวียนทับตาย เราโกรธมากจึงตี นางด้วยด้านปฏิภัก” “โอ๊ย!” สิ้นเสียงนั้นกิฐหนุ่มก็ได้สติว่าตนได้เอามาพิด หัวหลงลุงเข้าอย่างจังก็เสียงแล้ว ฝ่ายหลวงลุงก็รู้ด้วยเอ็ดโดยญาณว่า พระหลานชายกำลังใจลอยคิดไปไกลว่า จะตีรถจิงเผลอเอาด้ามพัดมาดิ่น ศิระของท่าน ท่านจึงพูดขึ้นว่า “เธอตไม่ได้รถรถา ไพล่าม้าตรา แล้วพระแก้ไม่ทำผิดอะไรเล่า” พระหนุรู้ว่าหลวงลุงรู้ว่าระจิต ทั่งอายทั้งกลัวความผิด จึงลนลานวิ่งหนีไป แต่ถูกพระเนตรในวัดช่วยจับไว้ แล้วพาตัวไปเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ ทรงเมตตาสอนปลอบโยนกิฐหนุ่มนั่นว่า “เธอชอบในศาสนาของเรา ได้ชื่อว่าเป็นลูกของพระพุทธเจ้า เธออย่าคิดวิตกกังวลให้มากไปเลย ธรรมชาติงใจนั้นชอบรับอารมณ์ ชอบเที่ยวไปไกล เธอเป็นกิฐสุขพยายาม