ภาวะกิจและจิตใจในการสร้างบุญ แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก หน้า 249
หน้าที่ 249 / 264

สรุปเนื้อหา

บทความนี้กล่าวถึงภาวะกิจและจิตใจในการสร้างบุญ โดยชี้ให้เห็นว่าการทำดีที่แท้จริงนั้นต้องมีความถูกต้องและพอดี รวมทั้งการทำงานเพื่อสังคมที่ไม่ลืมการพัฒนาจิตใจ การใช้เวลาสำหรับการปฏิบัติธรรมและการเจริญภาวนา เป็นสิ่งสำคัญที่ไม่ควรละเลย หากขาดการเจริญภาวนาอาจนำไปสู่ความท้อแท้และความเสื่อม สุดท้ายควรกลับมาทบทวนว่าควรให้ความสำคัญกับกิจการและการพัฒนาจิตใจให้กลมกลืนกัน ตลอดจนเตือนใจให้ระลึกถึงคำสั่งสอนของพระพุทธองค์เพื่อไม่ให้ตกอยู่ในความเสื่อม เพราะการเป็นภิกษุที่มีเกียรติมากแต่ขาดการเจริญภาวนาอาจนำไปสู่การทำผิดพลาดได้ เช่น การปรับสมดุลระหว่างการทำกิจกรรมและการดูแลจิตใจ

หัวข้อประเด็น

-ภาวะจิตใจในการทำดี
-การสั่งสมบุญอย่างถูกต้อง
-ความสำคัญของการปฏิบัติธรรม
-ความเสี่ยงของการทำงานเพื่อสังคม
-การรักษาสมดุลระหว่างกิจกรรมและจิตใจ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ภาวะกิจและจิตใจ ทำดี จะให้ได้ดีไม่มีเสี่ยง ต้องเข้าสำหลัก "ถูกดี ถึงดี และพอดี" เบื้องต้นของการสั่งสมบุญให้ถูกดี คือ ต้องทำให้ครบดีทั้งเทวน ศิล และภาวนา มิฉะนั้น จะเจหลมพรางของการสั่งสมบุญ คือ มุ่งมั่นทำภารกิจเพื่อการสั่งสมบุญ ทั้งทำทาน ช่วยงานพระศาสนาอย่างสุดกำลัง แต่ลืมทำภิกิจจิจกิจฉะ คือ การฏิปฏิบัติธรรมเจริญภาวนา เข้าข่าย "ทำแต่ภารกิจจนลืมจิตใจ" ซึ่งในที่สุดความเสื่อมก็จะเกิดขึ้นตามมา ปรากฏเป็นความท้อแท้ เมื่อนาย ตัดพ้อว่า ทะเลว่าว และ ตัดขาดจากการสร้างความดีไปอย่างน่าเสียดาย ดังที่พระพุทธองค์ตรัสเตือนไว้ ว่า ภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุเป็นเสะ (ยังไม่หมดกาลเวลา) คือ ๑. ภิกษุผู้เป็นเสะ เป็นผู้มีเกียรติมาก มีกรณียกิจมากไม่ลาดในกิจน้อยใหญ่ แล้วละภิกษเร่น (เจริญภาวนา) ไม่ตามประกอบความสงบใจภายใน
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More