ความทรงจำที่พระธรรมกาย: หลวงพ่อธัมมะในปี 2542 : หน้า 12/349

ปี 2542 วัดพระธรรมกายเหมือนกับเรือนำ้อยในท่ามกลาง พายุมัน เหล่าสนุศิษย์พระราชภาวนาวิสุทธิ์ หรือที่ใครๆ เรียกว่า หลวงพ่อธัมมะ ต่างพากันจับจ้องมองดูปฏิริยาอาจารย์ของ พวกเขาด้วยหัวใจที่ร้าวรอน เป็นช่วงนั้นที่ได้ต้องเฝ้าดูหลวงพ่อ ของเขาบนเตียงคนป่วยด้วยน้ำตา แต่ภาพที่ปราฎฏต่อหน้าใด้คือ ความสงบของขุนเขาที่ยัง รากลิ่นเป็นความสงบนี้ที่ไม่มีแวกของความท้อถอยแม้แต่ สักนิด ด้วยท่านประกาศกลางสาธารณสากลในเวลาต่อว่าหลวงพ่ออมตายในผ่าเหลือง หลายปีต่อจากนั้น วัดพระธรรมกายกลับเติบโตอย่างรวดเร็ว จนท่ามอัศจรรย์ ความสำเร็จของวัดพระธรรมกายเกิดขึ้นในท่ามกลาง ความหยุดของครูผู้นั้นของโล่ค์ ผู้ซึ่งร่ำสอนลูกศิษย์ตลอดมาตว่าว หยุด คือตัวสำเร็จ ข้อเขียนของใด้แม่จะเป็นเพียงบันทึกของเด็กวัด ได้บอกเล่า เรื่องราวที่สำคัญที่สุดซึ่งรู้ แต่ไม่มีใครเคยรู้และเป็นเรื่องราวที่ว่า ภาพของหลวงพ่อธัมมะโยให้ปารกฏต่อสาธารณชนอย่างน่าภูมิใจร้อน และเด็กวัดคนนี้คงจะยังจับปากกานี้ทุกสิ่งที่เขาพบเห็นอย่าง ต่อเนื่องในปีต่อ ๆ ไป ซึ่งผู้เขียนหวังจะได้อ่านในเวลาอีกไม่นานนัก ศาสตราจารย์สัญญา สุกุมรรทัด