ความรู้สึกในคืนที่ไม่มีวันลืม : หน้า 202/349

ติ 3 กว่าม่าแล้ว ผมยังฟังชาน คิดมา ทั้งที่เหนื่อยและเพลียมาก อยากนอน แต่ทำไมไม่หลับ มีบางอย่างในหัวังวังว๊ง ๆ อยู่ เลยตัดสินใจ ลูกขึ้นมาหยิบสมุดบันทึก แล้วก็เขียน ๆ ๆ ๆ ลงไป ภาพที่ผมเห็นในตอนหัวค่า เป็นภาพที่ผมไม่มีสีม ผมเห็นเสารูชนเข้ากับไขว่ทั้งสองข้างทางภายในวัด เจ้าหน้าที่ทุกคนกำลังช่วยกันโบกรถจอดในทางจราจร เห็นบางคนถื อไม่โครโฟนพูดเสียงดัง ผมเห็นไฟทุกดวงในวัดเปิดส่องสว่าง ได้ยินเสียงสาธุ สวดมนต์ทำวัตรเช้า บริเวณฟุตบาทข้างถนน ผมเห็นสาธุชนกลุ่มใหญ่อตามนั่งกันเป็นแถวยาว เด็กตัวเล็ก ๆ ก็กตามพ่อแม่ มาด้วย ทุกคนต่างก็หอบหัวลูกหลานพากันมาตั้งบ้านแทนที่ทุกคนจะได้ นอนหลับอยู่ที่บ้านอย่างสบาย ๆ แต่กลับยอมมาลำบากอย่างนี้ เป็นภาพที่เห็นแล้วดีนักในใจในความ สามัคคีของทุกคน เป็นความรักเคารพที่มีต่อหลวงพ่อ ทุกคนคงงง ๆ เหมือนผม ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่รออย่างเดียวว่า หลวงพ่อกำลังอยู่ในอันตราย และทุกคนก็คงมีความคิดเหมือนกันหมดว่า เราไม่อยากสุขสูญเสียหลวงพ่อไป ที่ผ่านมา มีผู้ไม่หวังดีพยายามตีรถราที่มีต่อหลวงพ่อให้ แตก จึงกล่าวร้ายหลวงพ่อส่ง ๆ นานา แต่ทุกคนที่เข้าวัดมา ปฏิธรรูไว้ว่า หลวงพ่อไม่ได้เป็นอย่างที่กล่าวหา ทำให้