การพบกันและการให้บุญ : หน้า 296/349

นานจนผมเริ่มจะคุ้นๆ และพอจำได้รางๆ แล้วว่าเขาชื่ออะไร คุณชื่อ ‘ตัวของตัวเอง’ ใช่ไหม? เขายิ้มรับและพับหน้า ผมรู้สึกว่าเขาดีใจที่ผมเริ่มจำเขาได้ เพราะเราไม่ได้เจอกันมานานมาก แต่เขาไม่ได้ถามผมว่า ตลอดเวลาที่หายหน้ากันไป ชีวิตผมเป็นอย่างไรบ้าง? ผมก็ไม่ถามเขา เป็นสิ่งที่ดีมาก หากใครก็ตามได้พบกัน แล้วเกิดประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่ ประโยชน์จากการที่ได้พบกันครั้งนี้เห็นจะเป็นเรื่องที่เขาได้รับกับผมว่า นอกจากบุญแล้ว อย่าหวังประโยชน์หรือผลตอบแทนอื่นๆ เพราะจะทำให้มองอยู่บนฐานที่ลำบาก เขาบอกให้ผมก็เอาแต่เรื่องบุญเป็นหลัก ผมจะจดจำไว้เพื่อเตือนสติตัวเอง ขอบคุณมากครับ สุดท้ายก่อนจากลา ผมกล่าวขอบคุณเขาไป เราทั้งคู่ต่างยิ้มให้กัน ผมเห็นยิ้มในกระจกของเขาแล้วต่างจากที่เห็นในตอนแรก พอเห็นตอนนี้ผมเริ่มคุ้นตามากขึ้น เป็นยิ้มที่สดชื่น คุ้นๆ ว่าเป็นยิ้มของตัวผมเอง ปิดไฟในห้องน้ำปุ๊บ เขาหายไปแล้ว ผมเปิดประตูออกมาพร้อมกับบอกตัวเองว่า อย่าได้ติดลาภสักการะ ทำทุกอย่างเพื่อหลวงพ่อ คิดอย่างเดียวที่จะได้บุญ