ข้อความต้นฉบับในหน้า
พฤหัสบดีที่ 25 กุมภาพันธ์ 2542
หลวงพ่อพูดเสมอว่า โลกจำเป็นต้องมีกัลยาณมิตร
เราได้ยินจนรู้สึกชิน เราทำหน้าที่กลายานมิตรเรารู้สึกว่า
เฉย ๆ เป็นปกติ หรือมองไปทางไหนชีวิตเราก็แวดล้อมไปด้วย
กลายานมิตร จนบางครั้งเรารู้สึกว่ากลายานมิตรเป็นเรื่องธรรมดา
วันนี้พี่เคยพาไปปล่อยปลากลับมา เลยพี่เคียงมากวาด
ใบไม่ในวัดบ้าง
กวาดเสร็จสบายนใจทันตาเห็น
ได้ยินนึกถึงตอนเข้าวัดใหม่ ๆ เจอะอะไรอยากทำไป
หมด กวาดไปไม้ เก็บขยะ ล้างจาน ช่วยส่งของ ยกของ ล้างสัมภาระ
ทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง รู้สึกว่า ทำแล้วเกิดผลบุญ เพราะทำแล้วใจ
สบายนั้น
ตอนนั้นเป็นอย่างนี้
อยากให้ตอนนี้เป็นอย่างนั้น
แต่หลายอย่างเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ผมถามตัวเองว่า
กาลเวลาผ่านเลยไป มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง ผู้คนเปลี่ยนไป งาน
บุญเยอะขึ้น กิจกรรมเปลี่ยน รู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยน แล้วใจ
ของเราเปลี่ยนด้วยหรือเปล่า?
อะไรจะเปลี่ยนไปก็ตาม แต่ความเป็นกลายานมิตรยังคงเดิม
ไม่เคยเปลี่ยน เหมือนอย่างที่พี่เคยยังคงเป็นกลายานมิตรให้ผม
เสมอมา
แม้กาลเวลาจะผ่านไป แต่ความเป็นกลายานมิตรยังคงเป็น
เรื่องสำคัญอยู่เสมอ โดยเฉพาะเป็นกลายานมิตรให้ตัวเอง