การตื่นตัวในยามวิกฤติ : หน้า 23/349

ถึงตอนนี้ความตื่นเต้นก็มีค่อยๆ จางหายไป แล้วก็เริ่มกลายเป็นความวิตก ผมเริ่มรู้สึกกลัว กลัวว่าจะมาเรือ เพราะผมต้องเข้าเรือเดินปฏิบัตหน้าที่ในห้องเครื่องที่โคลงเคลงเอียงไปเอียงมาตลอดเวลา ไอเรหยของน้ำมันเริ่มทำให้มนงและวรวหัว แล้วสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ เมื่อมันกลิ่นน้ำมันจนทนไม่ไหว ผมเริ่มเมาทั้งคลื่นและเมาทั้งเรือ ขณะที่กินไม่ลง พยายามฝืนกินเข้าไปก็อาเจียนออกมาจนหมด ผมไม่มีแรงที่จะอยู่ยามต่อเลย แต่ก็แข็งใจกำหน้าที่จนถึงเวลาออกยาม จากนั้นผมพยายามประคองตัวกลับห้องพักแบบทุลักทุเล ลมตัวนอนกับพื้นที่ห้องแบบหมดสภาพ อยากจะอาเจียนให้หมดโดยใส่หมดพุงแต่ไม่มีอะไรออกมา ผมรู้สึกทุกข์ทรมานมาก และหากว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมคงต้องตายแน่ๆ ถ้าหากต้องตายขึ้นมาจริงๆ ก็เชื่อว่าจะโชคดีที่จะได้ตายในชนอะยังมีสติ ผมเริ่มถามตัวเองว่า ก่อนตายควรจะทำยังไงและควรจะนิ่งถึงอะไร แล้วผมเริ่มถึงบุญที่เคยทำมา ผมเห็นภาพที่เคยใส่บาตรพระหน้าบ้านตอนเด็กๆ ผมเคยใส่อยู่หลายครั้งเหมือนกัน และภาพที่ผมได้เคยบวชเรียนเป็นสามเณรที่วัดพระธรรมกายช่วงปิดเทอมใหญ่สมัยเรียนมัธยมปลาย ผไได้ฝึกการนั่งสมาธิ พระอาจารย์บอกให้ผมตั้งใจฝึกตัวและฝึกกลั้นใจให้สวด ผมจะได้บุญและจะเป็นเนื้อนาบุญให้กับหมูญาติที่บ้านด้วย ช่วงที่บวชนั่นผมจึงตั้งใจฝึกตัวจนรู้สึกว่า ผมได้บุญอย่างมาก ผมยังจำภาพเหล่านี้ได้ชัดเจน บุญที่ผมก็ถึงได้มีเพียงเท่านี้ ผมเริ่มถามตัวเองต่อไปอีกว่า เราได้ทำอะไรเป็นการตอบแทนผู้มีพระคุณบ้าง เรามีอะไรฝากไว้ให้กับโลกใบนี้หรือยัง ผมตั้งคำถามและตอบคำถามไปมา แล้วผก็ทำพระที่ห้อยคอติดตัวไว้ในมือ นักถึงพระไปร้อยๆ