การเขียนบันทึก: การท่องเที่ยวระหว่างความคิด : หน้า 16/349

ตามมาตรึก็อ่อนหลังได้ แต่พอผ่านเหตุการณ์นั้นไปสักสองวันกลับมาบันทึก มันก็เป็นแค่บันทึกเหตุการณ์ แต่อว่าความรู้สึกจริงที่อยู่ในนั้น มันเรียกกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว สมัตทีทีก็ทันที หลังตักออกจากรถ กับสมัตที่ท่ากลับมาที่บ้าน รสชาติมันคละเรื่องเลย ผมรู้สึกว่าการเขียนบันทึก ก็ไม่ต่างกับการถ่ายรูป ที่เราต้องฉวยช่วงเวลาสำคัญมาเก็บไว้ ถ้าเปรียบงานเขียนเป็นการท่องเที่ยว การเขียนเรื่องสั้นหรือ นวนิยาย หรือภาพยนตร์ ก็เป็นการท่องเที่ยวแบบมีโกลนทาง เป็นการท่องเที่ยวที่มีเป้าหมายชัดเจนว่าจะไปสถานที่ไหนจุดพักผ่อน จุดช็อปปิ้ง จุดถ่ายรูป จุดรับประทานอาหาร เป็นการเที่ยวยาเหมือน กับการที่เราไปเที่ยวกับทัวร์ ที่มีการวางแผนที่แน่ชัด รู้ตารางเวลว่าเราจะทำอะไร ไม่ทำอะไร แต่ในการเขียนบันทึกนี้ เปรียบเสมือนการเที่ยวแบบ backpack แบกเป้สะพายหลัง และดุ่มไปข้างหน้าโดยไม่รู้ว่าจะไปเจอะอะไร และ ส่วนมากทีนักท่องเที่ยวแบบ backpack แบกเป้ะพายหลังมักจะ พบเจอเหมือนกัน คือ การหลงทาง การโดนหลอก ของหาย ความผิดหวัง ไม่ปลอดภัย ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนการเที่ยวกับทัวร์ แต่เปลี่ยนไหมเรากลับจดจำมันได้ดีกว่า