บันทึกท้ายเล่ม : หน้า 323/349

บันทึกท้ายเล่ม เมื่อ ๑๐ ปีก่อน ผมมีความคิดฝันว่าว่าอยากจะมีหนังสือส่วนตัว สักเล่ม ที่ช่วยทำให้วันเวลาในอดีตหดสั้นลง ที่จะช่วยย่นย่อความ ต่างไกลให้เข้ามาใกล้ชิดกัน เหมือนกับว่าได้มานั่งคุยกันในฐานะ คนรู้จักที่คุ้นเคย และเป็นหนังสือที่อบให้เป็นบรรทัดการของขวัญ ส่วนตัว เพื่อขอบพระคุณและตอบแทนใจที่มีให้แก่ผม แต่ทว่า ทุกๆ อย่างก็เป็นเพียงแค่ความคิดฝัน จนกระทั่งวันหนึ่งชีวิตผมได้รับเกียรติพูดคุยกับ “พี่โน้ต อุดม” วันนั้นคุยกันหลายเรื่องและหนึ่งในเรื่องที่คุยนั้นได้ปลุกความคิดฝันที่ สะลึมสะลือของผม ให้ตื่นขึ้นมาลุกโดดเด่นอย่างกระฉับกระเฉง การสนทนาจบลงด้วยการจับมือเป็นสนธิสัญญา นี่ยิ่งทำให้เพิ่ม ความมั่นใจว่า สักวันความคิดฝันของผมจะเป็นจริง จากความฝัน กลายเป็นความจริงขึ้นมาได้ เพราะความช่วยเหลือ ทั้งทางตรงและอ้อม ‘น้อง-พิชินทร์ แสงงาม’ เป็นคนแรกที่อาสามาช่วยเรื่อง การถอดต้นฉบับ/ในสมุดบันทึก ที่หลายคนพยายามช่วยกัน อ่านแล้วต่างมีความเห็นตรงกันว่า จะมีสักคนกันเถียวในโลกนี้ที่ สามารถอ่านลายมือของเจ้าโค้กมันออก ผมไม่รู้หรอกนะครับว่า น้อง-พิชินทร์ ต้องใช้ความสามารถ พิเศษมากแค่ไหนในการแกะลายมือของผม แต่ผมรู้ว่า ตลอดหลาย ปีที่ผ่านมาเวลาว่างจากงานประจำ มานั่งพิมพ์อักษรตัวเองใน คอมพิวเตอร์ทุกๆ วันนั้น เธอเองใช้ความอดทนอย่างมาก และหาก ไม่มีความวิริยะอุตสาหะจริงๆ แล้ว ก็ยากที่จะทำได้สำเร็จ