การเดินทางของนักเรียนเดินเรือ : หน้า 19/349

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งชีวิตของผมจะได้มาเป็น "อุปฐากพระ" ก่อนหน้านี้ผมก็เป็นนักเรียนเดินเรือธรรมดาคนหนึ่ง ที่รุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเรียกชื่อผมว่า "ไก้ก" ซึ่งทุกๆ เช้าผมจะต้องรายงานตัวหน้าแถวว่า ผม นักเรียนเดินเรือ องกรณ์ สถาปนานุช ชั้นปีที่ 1 ฝ่ายช่างกลครู ผมเพิ่งมารู้ตัวไม่งานนี้เองว่า ผมชอบการออกเรือเดินทางไปในทะเลมาก มันเป็นสิ่งที่ท้าทาย สนุก และน่าตื่นเต้น ได้ฉายปัญญา และยังได้เดินทางท่องเที่ยวไปยังเมืองต่างๆ รอบโลก ได้เห็นสิ่งที่แปลกแตกต่างจากที่เคยเห็น ได้ทำงานที่สนุกและรับผลตอบแทนเป็นเงินก้อนโต ผมว่านี่เป็นความฝันของคนวรุ่นทุกคนที่รักอิสระ เหมือนว่าเรามีปักพิเศษที่สามารถโบยบินไปในท้องฟ้า หรือไปไหนก็ได้ ผมเป็นคนที่ชอบองน้องๆมาก พอองน้องๆ มองก่อนเมฆ แล้วสบายใจ มีความสุข มันเป็นสิ่งที่ผมชอบ และเมื่อเห็นชื่อของผมปรากฏอยู่บนนอรณ์ในผลการสอบคัดเลือกเข้าเป็นนักเรียนเดินเรือ รอบสุดท้าย ผมจึงตัดสินใจเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษาที่ "ศูนย์ฝึกพาณิชย์นาวี" แห่งนี้ทันที แต่กว่าจะได้ออกทะเลไปใช้ชีวิตเป็นนักเดินเรืออย่างที่ผมฝันไว้ ก็ไม่รวดเร็วทันใจ ทุกอย่างมีขั้นตอน ทุกวัน ผมต้องเติร์นจากอาคารหอพักไปยังอาคารเรียนที่ออกแบบเป็นรูปเรือ ต้องแต่งตัวใส่เครื่องแบบตามที่กำหนด อยู่ในกฎระเบียบที่เคร่งครัด มีเสียงนกหวีดเป่าปลุกตื่นให้ลูกขึ้นมาออกกำลังทุกเช้ามืด และดังอีกครั้งพร้อมเสียงตะโกนให้ไฟเช้านอนตามเวลาทุกคืน ผมต้องใช้ชีวิตคืนนอนแบบโรงเรียนประจำนี้นานถึง 3 ปีครึ่ง แล้วจากนั้นถึงวันที่ผมออกเรือใช้ชีวิตในทะเลอย่างที่ฝันไว้