การฝึกฝนจิตใจเพื่อความสุขที่แท้จริง : หน้า 43/258

ยิ่งถูกหล่อหลอมด้วยการ แข่งชันที่เกี่ยวพันกันไปทั้งโลก และมีผลกระทบมาถึงตัวเรา เราก็ยิ่งมีความคิดเพิ่มขึ้น นอกจากเวลาเย็นแล้ว แม้เวลาหลับพักผ่อนก็ยังเอาความ คิดไปคริตต่อไปอีก และถ้าหากว่ายิ่งคิดด้วยใจที่ฟุ้ง ปัญญา ไม่ดีก็ยิ่งกลุ้มยิ่งคิดไปกันใหญ่ ชีวิตที่ตกอยู่ในอิทธิพล ของความคิด จึงเป็นชีวิตที่มีแต่ความทุกข์มาน ไม่มี ความสุข มีความเครียดสั่งสมอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น เมื่อเรามาประปฏิบัติธรรม จะฝึกใจเข้าไปสู่แหล่ง กำเนิดสันติสุขภายใน อันเป็นแหล่งของสติปัญญา แหล่งของ อณูภาพภายใน ตลอดจนเป็นแหล่งแห่งความปรารถนาดี ต่อเพื่อนมนุษย์และสัตว์ทั้งปวง และเป็นแหล่งแห่ง ความสมปรารถนา วิธีการจึงตรงกันข้าม โดยเราจะต้องย้อนยุคไปสู่วิถีที่เรายังไร้เดียงสาอยู่ ค่อยๆ ผ่อนความนึกคิดที่มีมากให้ลดน้อยลง หรือที่มีน้อย ก็ให้หมดไป ด้วยวิธีการกำหนดบริกรรม นิมิตกับบริกรรม ภาวนานั้นเอง แล้วใจเราจะถูกกลั่นไปเรื่อย ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทีละน้อยจนกระทั่งเราสงเกตไม่ออก แต่เมื่อเราทำบ่อย ๆ ต่อเนื่อง ด้วยวิธีการนั่ง ๆ นุ่ม ๆ ละมุนละไม จิตใจจะเต็มใจ เบิกบาน ไม่ช้าจะหยุดนั่ง หยุดจากความคิดทั้งมวล เมื่อใจปลอดความคิด กายก็จะบา จิตใจก็ฟ่องเบา ขยาย กายเนื้อก็หายไป เราจะไม่รู้สึกที่ร่างกายเรา กายจะ