ความรักของพ่อแม่และความเข้าใจของเด็กกำพร้า : หน้า 87/198

po-bo H พอพวกเราไปถึง เด็กๆ พวกนั้นก็วิ่งเข้ามาตะกาย แย่งกันให้อุ้ม แกเรียกนิสิตชายว่า “พ่อ” เรียกนิสิตหญิงว่า “แม่” เล่นเอานิสิตหญิงหน้า แดงไปตามๆ กัน เขาสอนให้เรียกอย่างนั้นจริงๆ แล้วแกไม่รู้หรอกว่า ใครเป็นพ่อ ใครเป็นแม่ เด็ก ๓-๔ คน ตะกายเข้ามากอดเรา ซุกเข้ามาอย่างกับลูกลิง ฟ้องว่าตลอดชีวิตแกไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย อะไรต่ออะไรคงขาด แคลนไปทั้งหมด แกจึงต้องรีบแย่งชิงไขว่าคว้าเอาไว้ให้มากที่สุด เอา ขนมไปแจกก็แย่งกันกิน เอาตุ๊กตาไปให้ก็แย่งกันเล่น เนื่องจากเราไม่รู้จำนวนเด็กมาก่อนซื้อไปแค่ ๔๐-๕๐ ตัว แต่เด็ก มีอยู่ถึง ๒๐๐-๓๐๐ คน พอส่งให้ ก็เลยชุลมุนแย่งกัน คนหนึ่งคว้าคอ คนหนึ่งคว้าแขน อีกคนดึงขา พรึ่บเดียวตุ๊กตาใหม่ๆ ขาด ได้ไปคนละ ท่อนสองท่อน แล้วก็ทุบกันตีกัน “พวกเราเอาเสื้อไปให้ คนไหนเสื้อตัวเก่าขาดแล้ว พี่เลี้ยงเขาก็เอา เสื้อใหม่เปลี่ยนให้ เสื้อของคนไหนยังกลางเก่ากลางใหม่ก็ไม่ได้เปลี่ยน แกก็อิจฉากันเอง เข้าไปดึงไปทิ้ง ในที่สุดเสื้อใหม่ก็ขาด ไม่ได้ใส่ “พอเห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้คิด สลดใจวูบเลย ตายจริง เด็กพวกนี้ เขามีความรู้สึกนึกคิดไม่เหมือนเรา เมื่อเรายังเด็ก เราอยากได้เพื่อนรุ่น เดียวกันหลายๆ คน จะได้เล่นกันให้สนุก เราไม่เคยคิดเลยว่า เพื่อนจะ มาแย่งของกิน แย่งของเล่น เพราะท้องเราอิ่ม ของเล่นของเราก็มาก “แล้วที่สําคัญเรามีความอบอุ่นจากคุณพ่อคุณแม่เรารู้ว่าท่านรักเรา ใครๆ รอบข้างเราล้วนรักเราทั้งนั้น เราจึงมองโลกในแง่ดี รักเพื่อน อยากได้เพื่อนเล่นมากๆ บางวันมีตั้ง ๒๐-๓๐ คน เล่นอย่างโน้นเล่นอย่างนี้ เกรียวกราวตึงตัง โดนตีวันละหลายๆ รอบ ก็เพราะเรื่องสนุกๆ นี่ละ “แต่ว่าเด็กกำพร้าพวกนี้ไม่ได้มีความรู้สึกอย่างพวกเรา เขาไม่ได้ มองว่าคนรอบข้างเขา ๒๐๐-๓๐๐ คนนี้คือเพื่อน แต่มองว่าเป็นศัตรูที่ คอยแย่งของที่ตนอยากได้ แย่งคนที่มารักตนเอง แววตาของเขาแห้งผาก ว้าเหว่อย่างน่าใจหาย “ดังนั้น สิ่งที่หลวงพ่ออยากจะฝากถึงลูกๆ ที่กำลังคาดคั้นพ่อแม่ ให้ทำโน่นทำนี่ให้ตัวเองขณะนี้ก็คือ เด็กๆ เหล่านี้ เขาไม่มีแม้พ่อแม่จะให้ รัก แล้วคนที่มีพ่อแม่เลี้ยงดูมาถึงขนาดนี้ แล้วเรายังจะเอาอะไรจาก ท่านอีก” จากเรื่องราวที่หลวงพ่อท่านเล่าให้ฟังนี้ ก็ทำให้ได้ข้อคิดว่า การที่ ลูกเรียกร้องจากพ่อแม่ให้ตามใจตัวเองสารพัด อีกทั้งยังพูดจาดูถูกให้ ท่านเจ็บช้ำน้ำใจสารพัด นับเป็นการใช้คำพูดฆ่าท่านให้อายุสั้นลงไปอย่าง โหดร้ายที่สุด แต่ ทั้งๆ ที่ลูกกำลังฆ่าท่านผ่านวาจาเชือดเฉือนหัวใจอยู่นี่ แหละ หากมีใครมาบอกว่าลูกของท่านไม่ดี ท่านเป็นต้องออกรับป้องกัน เต็มที่ว่าลูกฉันดีวันยันค่ำ เพราะขึ้นชื่อว่า “พ่อแม่” ถึงแม้ลูกร้ายกาจเพียง ใด ท่านก็สู้หวานอมขมกลืน ยังรักลูกของท่านไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าลูก ของท่านอาจจะไม่เคยยอมทำดีกับท่านแม้เพียงสักครั้งเดียวก็ตาม “ถึงลูกร้ายเพียงไหน พ่อแม่ก็ยังรัก” ledal คริส adu Bach