การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในช่วงต้นพุทธกาล : หน้า 18/188

www.kalyanamitra.org ในช่วงต้นพุทธกาล หลังจากที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรง ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณได้ไม่นานนัก ในช่วงสัปดาห์ที่ ๕ ขณะที่พระองค์ประทับเสวยวิมุตติสุขอยู่ที่ใต้ต้นไทรใหญ่ชื่อว่า อชปาลนิโครธ พญามารใจบาปที่ติดตามขัดขวางการตรัสรู้มา นับภพนับชาติไม่ถ้วน ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพระพักตร์ของ พระองค์ แล้วกล่าวถ้อยคําในเชิงข่มขู่บังคับพระองค์ให้เสด็จดับ ขันธปรินิพพานในเดี๋ยวนั้นทันที เมื่อได้ฟังคำข่มขู่นั้นแล้ว พระองค์ก็มิได้ทรงหวาดหวั่นแต่ ประการใด ทรงตอบปฏิเสธพญามารกลับไปในทันที อย่างไร ก็ตามหลังจากที่ทรงตรวจสอบอายุสังขารของพระองค์ดูแล้วก็ ทรงพบว่า แม้จะทรงกำจัดกิเลสออกไปจากพระทัยจนหมดสิ้น แล้ว แต่พระวรกายของพระองค์ยังมิอาจหลุดพ้นจากกฎไตรลักษณ์ ได้ จะต้องเปื่อยเน่าดับสลายไปตามกาลเวลาสักวันหนึ่ง หนทาง เดียวที่จะทําให้การตรัสรู้ที่แสนยากลาบากของพระองค์ไม่สูญ แต่สามารถอำนวยประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่ให้แก่ชาวโลกได้ ก็คือ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาให้แพร่ขยายกว้างไกลออกไป จนกระทั่งทั้งมนุษย์และเทวดาบรรลุธรรมที่พระองค์ตรัสรู้ และ เปล่า ๓ ประการในการ สามารถประกาศศาสนาสืบต่อจากพระองค์ต่อไปอีกนานแสน นาน ดังนั้น พระองค์จึงทรงเสนอเงื่อนไข เผยแผ่พระพุทธศาสนา เพื่อต่อรองการเสด็จดับขันธปรินิพพาน กับพญามาร ซึ่งต่อมาเงื่อนไขดังกล่าวนั้น ได้กลายมาเป็นพุทธ ภารกิจเร่งด่วนในการวางรากฐานพระพุทธศาสนาให้มีอายุ ยืนยาวนานแสนนาน ความรู้ประมาณ การวางรากฐานพระพุทธศาสนา I รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา