การบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 97/188

www.kalyanamitra.org “ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมรู้จักกาลว่า นี้เป็นกาลเรียน นี้ เป็นกาลสอบถาม นี้เป็นกาลประกอบความเพียร นี้เป็นกาลหลีก ออกเร้น ... ฉะนั้น เราจึงเรียกว่า เป็นกาลัญญู ...” แม้จะฝึกหัดขัดเกลาตนเอง จนกระทั่งรู้จักธรรมคือรู้จัก พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ รู้จักอรรถคือเข้าใจพระ ธรรมลึกซึ้ง รู้จักตนคือประเมินคุณธรรมของตนเองได้และรู้จัก ประมาณแล้ว สิ่งที่ขาดเสียมิได้ลำดับต่อไป ก็คือการทุ่มเทเวลา ให้กับการปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง มิฉะนั้นจะยังไม่สามารถ กระทำตน ให้เป็นที่พึ่งที่แท้จริงแก่ตนเองได้อย่างสมบูรณ์ เพราะการที่จะบรรลุธรรมอันเป็นที่พึ่งสูงสุดของตนเองได้ นั้น ต้องอาศัยความเข้าใจพระธรรมอย่างแจ่มแจ้ง ควบคู่ไปกับ การฝึกจิตของตนเองอย่างเข้มงวด เพื่อกลั่นจิตให้สะอาดบริสุทธิ์ ไปตามลำดับ ด้วยเหตุนี้ พระภิกษุจึงต้อง ๑) ทุ่มเทเวลาให้กับการ ศึกษาค้นคว้าพระธรรมอย่างเอาจริงเอาจัง ๒) สอบถามกับผู้รู้ เมื่อมีสิ่งที่ไม่เข้าใจจนกว่าจะแจ่มแจ้ง ๓) เจริญสมาธิภาวนา อย่างสม่ำเสมอมิได้ขาด ๔) หลีกออกเร้นเพื่อทำสมาธิภาวนา ติดต่อกันนานๆ กิจทั้ง ๔ ประการนี้เป็นหัวใจของการบรรลุธรรม พระภิกษุ จะต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกสุด ก่อนที่จะปฏิบัติกิจวัตร อื่นๆ ของสมณะ ความรู้ประมาณ ព รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา พุทธภารกิจเร่งสร้างครู