นิสัยและอดิเรกลาภในพระพุทธศาสนา ความรู้ประมาณ รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา หน้า 58
หน้าที่ 58 / 188

สรุปเนื้อหา

เนื้อหานี้กล่าวถึงแนวทางการฝึกนิสัยในพระพุทธศาสนา เป็นการสอนให้พระภิกษุใช้ชีวิตด้วยความรู้ประมาณ โดยเฉพาะการใช้ทรัพยากร 4 อย่าง ตามความจำเป็นและไม่เกี่ยวข้องกับวัตถุในชีวิตประจำวัน เช่น การนั่งบนโคนไม้ การดื่มน้ำมูตรเน่าเพื่อรักษาโรค และการอาศัยวิหารที่ไม่หรูหรา รวมถึงการฝึกให้มีความสันโดษ ซึ่งเป็นการลดภาระและปัญหาทุกข์ การมีชีวิตด้วยการฝึกอบรมเรื่องนี้ช่วยสร้างความมั่นคงในพระพุทธศาสนาและทำให้บุคคลมีจิตใจที่สงบ

หัวข้อประเด็น

-นิสัยในพระพุทธศาสนา
-อดิเรกลาภและความพอเพียง
-การใช้ชีวิตแบบมักน้อย
-การฝึกความสันโดษ
-การลดภาระในชีวิตประจำวัน

ข้อความต้นฉบับในหน้า

www.kalyanamitra.org อดิเรกลาภ คือ ผ้าเปลือกไม้ ผ้าฝ้าย ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ผ้าป่าน ผ้าเจือกัน (เช่นผ้าด้ายแกมไหม)” นิสัยที่ ๓ อาศัยโคนไม้เป็นที่นั่งที่นอน ๓ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “บรรพชา อาศัยโคนไม้เป็นเสนาสนะ เธอพึงทำ อุตสาหะในสิ่งนั้นตลอดชีวิต อดิเรกลาภ คือ วิหาร เรือนมุงแถบเดียว เรือนชั้น เรือน โล้น ถ้ำ” นิสัยที่ ๔ ดื่มน้ำมูตรเน่าเป็นยารักษาโรค พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “บรรพชาอาศัยมูตรเน่าเป็นยา เธอพึ่งท้อุตสาหะใน สิ่งนั้นตลอดชีวิต อดิเรกลาภ คือ เนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย” การฝึกนิสัย ๔ นี้ เป็นการฝึกพระภิกษุให้ดำรงชีพด้วย ความรู้ประมาณในการใช้สอยปัจจัย ๔ ตามความจำเป็น ขั้นพื้นฐานของชีวิต เพื่อเรียนรู้คุณค่าของความมักน้อย สันโดษไม่มีสมบัติส่วนเกินซึ่งเป็นภาระให้ต้องห่วงใยดูแลมาก มี เพียงอัฏฐบริขารก็เพียงพอแล้ว เพราะทำให้ลด “ปัญหาทุกข์ใน พุทธกิจเร่งสร้างคน ความรู้ประมาณ รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More