พระวินัยสำหรับพระภิกษุสงฆ์ : หน้า 68/188

www.kalyanamitra.org พระวินัยที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติขึ้นเป็นศีลสำหรับพระ ภิกษุสงฆ์นั้น มีมากถึง ๒๒๗ ข้อ แบ่งเป็น ปาราชิก ๔, สังฆาทิเสส ๑๓, อนิยต ๒, นิสสัคคียปาจิตตีย์ ๓๐, ปาจิตตีย์ ๙๒, ปาฏิเทสนียะ ๔, เสขิยวัตร ๗๕, อธิกรณสมถะ ๗ มีข้อสังเกตว่า ในจำนวนศีล ๒๒๗ ข้อนี้ มีอยู่ ๑๗๑ ข้อ ที่ บัญญัติขึ้น ณ วัดพระเชตวัน ซึ่งเป็นศูนย์กลางพระพุทธศาสนา ในยุคนั้น พระวินัยที่บัญญัติขึ้น ณ ที่นี้นั้น แบ่งเป็น สังฆาทิเสส 5 ข้อ นิสสัคคียปาจิตตีย์ ๒๔ ข้อ ปาจิตตีย์ ๖๕ ข้อ ปาฏิเทสนียะ ๒ ข้อ และเสขิยวัตร ๗๒ ข้อ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับ สตรี ลาภสักการะ และมารยาท ทั้งนี้ย่อมเป็นหลักฐานยืนยัน ว่า พระวินัยจำนวนมากกว่าครึ่งนี้ ถูกบัญญัติขึ้นในช่วงเวลาที่ พระพุทธศาสนากำลังเจริญรุ่งเรืองอย่างกว้างขวางที่สุดในยุค พุทธกาล และเป็นปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการถือนิสัย ๔ และ อปัณณกธรรม ๓ ทั้งสิ้น กว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะทรงแก้ ปัญหาเรื่องพระวินัยนี้ได้อย่างลงตัว ก็ต้องทรงเหน็ดเหนื่อยพระ วรกายเป็นอย่างมาก แต่ก็ส่งผลให้พระพุทธศาสนามีอายุยืนยาว มาถึงชาวโลกในยุคปัจจุบัน นอกจากนั้น การบัญญัติพระวินัยที่เป็นศีล ๒๒๗ ข้อ สําหรับพระภิกษุแล้ว พระองค์ยังทรงบัญญัติพระวินัยที่เกี่ยวกับ การบริหารปกครองหมู่สงฆ์อีกหลายประการ เช่น จารีต ประเพณีของสงฆ์ การประชุมสงฆ์เพื่อทบทวนพระปาฏิโมกข์ การกำหนดเขตจำพรรษา การกำหนดระเบียบในการตั้งโรงครัว เป็นต้น ซึ่งอำนวยผลให้สามารถวางกรอบปฏิบัติส่วนบุคคลและ ความรู้ประมาณ พุทธกิจเร่งสร้างคน ๕๔ รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา