การใช้ชีวิตกับความทุกข์ : หน้า 178/188

www.kalyanamitra.org จะต้องมาเพิ่มความหดหู่เซื่องซึมเพื่อซ้ำเติมชีวิตให้ทุกข์ระทม ตรมตรอมเพิ่มขึ้นอีกเล่า อันที่จริงอายุเฉลี่ยของคนเราในยุคนี้ นั้นไม่เกินร้อยปี สังขารก็เปื่อยเน่าอยู่ตลอดเวลา ความแก่ชราก็ เพิ่มขึ้นทุกวัน เวลาในชีวิตก็ถอยหลังเหลือน้อยลงทุกนาที จึง ควรใช้เวลาในชีวิตที่น้อยลงไปเรื่อยๆ นี้ รีบเร่งทำภาวนาเพื่อ กําจัดกิเลสคือความหดหู่เซื่องซึมนี้ให้หมดสิ้นไปจะดีกว่า อย่า มัวเสียเวลาจมปรักอยู่กับความผิดหวังท้อแท้ใจนี้อยู่เลย ๔.๔) ขัดขวางป้องกันการกำเริบของ อุทธัจ จกุกกุจจะ ความฟุ้งซ่านเดือดร้อนใจ เพราะได้ตระหนักถึง ความจริงแล้วว่า ความฟุ้งซ่านและความเดือดร้อนใจนั้น เกิด จากความอยากได้ ความอยากมี ความอยากเป็นในสิ่งที่เพ้อเจ้อ ฟุ้งเฟ้อ เหลวไหล ที่กิเลสบีบคั้นใจให้คิดปรุงแต่งไปต่างๆ นานา จนเกิดความเดือดเนื้อร้อนใจในเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งสิ้น ทำให้ จิตใจร้อนรนเหมือนคนตีตนไปก่อนไข้ แท้ที่จริงแล้ว ชีวิตคือ ความไม่แน่นอน ความกลัดกลุ้มกังวล ไม่ใช่การแก้ปัญหา เพราะปัญหาบางอย่างก็แก้ได้ แต่ปัญหาบางอย่างก็แก้ไม่ได้ ปัญหาบางอย่างก็แก้ไขได้ทันที ปัญหาบางอย่างก็ต้องแก้ไขเป็น เปลาะๆ ไปตามลำดับ จะใจร้อนไม่ได้ เมื่อวางแผนไว้พร้อมสรรพ ก็ต้องเผื่อใจพร้อมที่จะยอมรับความจริงด้วยว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ ต้องให้มันเกิด เมื่อเกิดแล้วก็ต้องตัดสินและตัดใจ แก้ไขปัญหา ทุกอย่างด้วยสติปัญญาความสามารถให้ดีที่สุด เหมือนกับสังขาร ร่างกายของเราที่มีความเปื่อยเน่าอยู่ตลอดเวลา ที่ถึงแม้เราจะไม่ การฝึกความรู้ประมาณเพื่อพานักโทษแหกคุก ความรู้ประมาณ ออกจากวัฏสงสาร รากฐานความมั่นคงของพระพุทธศาสนา