แนวทางการปฏิบัติภิกษุในพระพุทธศาสนา : หน้า 102/407

5. ไม่มักแง่งจัด เพราะความโกรธเป็นเหตุ 6. ไม่เปล่งวาจาใกล้ตัวความโกรธ 7. เมื่อถูกภิกษุผู้เป็นโจทก์ท้อง ก็ไม่ได้เถียงโจทก์ 8. เมื่อถูกภิกษุผู้เป็นโจทก์ท้อง ก็ไม่ธรรนโจทก์ 9. เมื่อถูกภิกษุผู้เป็นโจทก์ท้อง ก็ไม่ปรึกษาโจทก์ 10. เมื่อถูกภิกษุผู้เป็นโจทก์ท้อง ก็ไม่เอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน ไม่พูดนอกเรื่อง ไม่แสดงความโกรธ ความมุ่งร้าย และความไม่เชื่อฟังให้ปรากฏ 11. เมื่อถูกภิกษุผู้เป็นโจทก์ท้อง ก็พอใจตอบในความประพฤติของตน 12. ไม่เป็นคนลบลู่ ไม่ตีเสมอ 13. ไม่เป็นคนริยา ไมเป็นคนตระหนี่ 14. ไม่เป็นคนโอ้อวด ไม่เจ้ามายา 15. ไม่เป็นคนกระด้าง ไม่ดูหมิ่นผู้อื่น 16. ไม่เป็นคนถือแต่ความเห็นของตน ไม่ถือรัน เมื่อรู้ว่าคนกระทำผิดก็ยอมรับได้ง่าย พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหลายทรงให้ความสำคัญกับ “การปาวรณา” เป็นอย่างมาก เนื่องจากทรงเห็นว่า “การปาวรณา” จะเป็นประโยชน์ และเป็นโอกาสแก่ภิกขุผู้ดำรงธรรมร่วมกัน จะได้ชี้ชุมทรัพย์ คือ การกล่าวแนะนำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนา