ความสำคัญของการบวชและการครองผ้ากาสาวพัสตร์ : หน้า 188/407

เท่านั้นเอง เราจะได้รับบุญโดยพร้อมเพรียงกัน จะเป็นความชื่นบาน ความปีติว่า เราได้ทำหน้าที่ของพระอย่างครบถ้วนบริบูรณ์ แล้ว หลังจากนั้นค่อยตัดสินใจ การลาสิกขานั้นเมื่อไรก็ลาได้ จะลาเดียว ลาหนึ่ง หรือ่าที่ไหน ลาได้ ทั้งนั้น เพียงแต่พูดภาษาบาลี ถ้าแปลเป็นภาษาไทยก็ไม่อยากเป็น พระแล้ว อยากเป็นมารวาส ไอ้ก็สิกขาได้แล้ว ไม่ยากอะไร แต่การ บวชนั้นยากกว่า ไม่ใช่ว่าเห็นผ้าที่เขาขายตามร้านแล้วจะไปซื้อมา ห่มได้เลยเสียเมื่อไร ต้องมีขั้นมีตอน กว่าจะได้บวชนั้นยาก เมื่อบวช เข้ามาแล้วก็ต้องใช้เวลาคุ้มค่า ชุดผ้ากาสาวพัสตร์ ชุดนี้เป็นชุดสุดท้ายในเส้นทางของสงสารวัฏ ผู้มีบุญเท่านั้นจึงจะได้ครองผ้ากาสาวพัสตร์ ทรงผมก็ทรงสุดท้าย เป็นทรงที่จัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่มีภาระ ไม่มีเครื่องกังวล มีมดโกน แทนหวี เป็นทรงสุดท้าย เป็นเครื่องแบบที่ทั้งมนุษย์และเทวดา เห็นแล้วยกมือกราบไหว้ ตั้งแต่คนชั้นล่าง ชั้นกลาง ถึงพระราชา มหาจักรีเจอแล้วต้องกราบไหว้ ถ้เปลี่ยนชุดนี้เจอใครก็ไหว้ เหมือนกัน แต่ให้ไวเขา ชุดนี้เป็นชุดที่สำคัญที่สุด สวมชุดนี้แล้วไม่มีมือ มีหม้อข้าวใบเดียว แม้ว่ามีมาก แต่ก็ไม่หมด บิณฑบาตเลี้ยงสังขารเรื่อยไป เลี้ยงได้ ตลอดชาติก็เพียงพอสำหรับผู้แสวงหามรรคผลนิพพาน เพราะฉะนั้น