การบวชและการเตือนสติในแนวทางพระธรรม : หน้า 388/407

หลังจากออกพรรษาแล้ว ต่างก็จะแยกย้ายกันไปสืบวิถีวัฒนธรรม ไปตามป่าเขาลำเนาไพร โคนไม้ ร่อนหาว ลองฟาง ตามสถานที่ต่าง ๆ ที่เป็นที่รื่นรมย์เหล่านั้น เป็นต้น เพราะฉะนั้นจึงต้องมีการปวารณากันไว้ เผื่อว่าได้เห็นได้ยินหรือสงสัยว่า เพื่อนสหธรรมิกท่านใดประพฤติดีไม่ถูกต้องตามพระธรรมวินัย ก็จะอาศัยจิตที่ประกอบไปด้วยความรักและปราณีตในแนะนำกัน เมื่อปวารณากันแล้ว ผู้ถวายตื่นเตือนก็จะยอมรับด้วยความสบายใจและรู้สึกขอบพระคุณผู้ที่มาเป็นกัลยาณมิตรให้ เพื่อให้ประพฤติดีปฏิบัติตามพระธรรมวินัยใจจะได้เกลี้ยง ๆ บริสุทธิ์ และก็เดินตามรอยบารทของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บำเพ็ญสมณธรรมไปด้วยได้ใที่ปลอดโปร่งแล้วก็ถูกหลักวิชา ซึ่งจะทำให้ได้บรรลุธรรมผลนิพพานในที่สุด นี้เป็นวัตถุประสงค์ของการบวชนา แต่ยังไรก็ดาม ผู้ที่ชูชุมทรัพย์ให้ก็ต้องดูจังหวะ เวลา และอารมณ์ว่า เราพร้อมไหม เขาพร้อมไหม และต้องมีศิลปะในการพูด พูดอย่างไร เขาถึงจะไม่ขุ่นมัว จงหวะไหน อารมณ์ไหนเขาพร้อม นี่เป็นหลักของการปฏิบัติจริง แม้รัก-ห่วงใย-และห่วงใย แต่ก็ต้องดูจังหวะ ดูอารมณ์ และก็รู้วิธีการที่จะพูด คำพูดที่จะพูด จริงอธิษฐานของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเตือนทางอ้อม ได้ดีกว่าเตือนทางตรง บางคนอบตรง ๆ ได้ และบางจังหวะบาง