ความสำคัญของการบวชในสมัยพุทธกาล : หน้า 367/407

14 ตุลาคม พ.ศ. 2551 ในสมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าให้นั่งหัตถบาส์ ก็เพื่อให้ได้ยืนทั่วถึงกัน สมัยก่อนมันไม่มีไฟ ไม่มีลำโพง เพราะฉะนั้นรูปไหนจะแหเหตุไม่ได้ว่า ไม่ได้ยิน แต่ความจริงสมัยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าฮังรงมีพระชนม์พออยู่ พระองค์คีมเสียงมหาบรุษ พูดได้ยินทั่วถึงกันหมด แต่เพื่อเป็นต้นบุญต้นแบบธรรมเนียมปฏิบัติรุ่นต่อ ๆ ไป เมื่อพระองค์ดับขันธปรินิพพานไปแล้วก็จะได้ทำตามนี้ เพราะว่าผู้ที่มีเสียงมหาบรุษมีเพียงพระองค์เดียว ถึงต้องให้นั่งหัตถบาสเพื่อให้ได้ยินกันทั่วถึง ถึงแม้เดี๋ยวนี้ยุคไอเทคเราก็จำเป็นต้องรักษาธรรมเนียมปฏิบัติันี้ด้วย ‘บวชล้านรูป’ ปีนี้จำนวนพระภิกษุสามเณรในหมู่คณะของเรา รวมทั้งศูนย์สาขาภายในและต่างประเทศรวมแล้วทั้งพระทั้งเณรจำนวน 2,๒๙๘ รูป ก็ใกล้หมด รูปเข้าไปแล้วนะ คงจะมีสักวันเร็ว ๆ นี้นะ รวมแล้วทั่วโลกต้องเป็นหมื่น ๆ รูป อย่านึกว่าเยอะนะ สมัยพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์หนึ่ง 6,๔๐๐,๐๐๐ รูป หลักหมื่นกับหลักล้านมันต่างกันเยอะ ถ้าเราช่วยกันขยายทำความเข้าใจกับผู้มุ่งทั่วโลกว่า การบวชมีประโยชน์และมีความสำคัญต่อตัวเราและชาวโลกอย่างไร ก็จะมีผู้มาบวชเพิ่มขึ้น ระหว่างพระสงฆ์ที่นั่งทำสงฆ์มหาสังฆานี้ก็จะเป็น ๒๖ ชีวิต สมณะ (ฉบับมาหาวาระนา) www.kalyanamitra.org