การใช้ชีวิตอย่างมีเป้าหมายและความสามัคคี : หน้า 361/407

กาลเวลาที่ผ่านมา ทุกปีมีวันมาผลวาระแล้วก็ปลวารณกันตลอด แต่ว่าในแง่การปฏิบัติจริง ๆ นั่น เรายังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ เวลา แนะนำดักเตือนกันก็จะขุ่นมัว กระทบกระทั่งกัน เพราะฉะนั้นงานที่ ผ่านมาจึงล่าช้า แปลว่า เราสูญเวลาเปล่าสำหรับการมาเกิดเป็นมนุษย์ แกไปทุกวัน ไกลความตายไปทุก ๆ วัน แต่งานยังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ เพราะความรักและสามคีของเรายังไม่สมบูรณ์ ยังมีการกระทบกระทั่ง กันอยู่ นี่คือวันที่ผ่านมา นับจากวันนี้ไปขอให้แตกต่างจากวันที่ผ่านมา ที่แม้วาระนา กันแล้ว แต่ในแงาการปฏิบัติแล้วก็ตเตือนกันไม่ได้ ก็อให้วันนี้เป็น ต้นไปอย่าได้เป็นออย่างนั้น อย่าให้พรรษานี้ผ่านไปเปล่า จากวันนี้ ถึงวันสุดท้ายของชีวิต เหลือเวลานิดเดียว เวลามันสั้นเหลือเกิน ความ แข็งแรงของกายมนุษย์มีจำกัด แต่งานเรายังมีอีกมาก หากเราไม่รีบ รักและสามัคคีกันแล้วจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างไร จะอยู่ ร่วมกันอย่างสุขก็ได้อย่างไร เพราะฉะนั้น ก็ขอให้นับจากวันนี้เป็นต้นไป ให้เราสามารถทำ หน้าที่เป็นกัลยาณมิตรซึ่งกันและกันให้ดีที่สุด คือเป็นกัลยาณมิตรให้ กับตัวของเราเอง สอนตัวเราเองได้ จนกระทั่งมีข้ออุทธรณ์ปฏิบัติเป็นที่น่า เลื่อมใสต่อตนเอง และในหมู่เพื่อนสหธรรมิกรวมทั้งญาติโยมทั้งหลาย เมื่อเรามีความเลื่อมใสในตัวเอง มีความมึติและภาคภูมิใจในตัวเอง