การปฏิบัติธรรมและการทำใจให้สงบ : หน้า 155/407

นี่เป็นเพราะเรามองข้ามสิ่งที่เรานึกไม่ถึงกัน ไปทำแบบหยุดดุด ้ ตั้ งใจมาก จึงไม่สมหวัง ลุ่ นร้ายยิ่งกว่าเสือ ความตั้งใจมากร้ายยิ่งกว่าเสือ เพราะเสือมันอยู่ในป่า แต่ลุ่ นอยู่ใกล้ตัวเรา ติดตัวเราตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ทำอะไร มันติดตัวเราไป ลุ้นจนกระทั่งติดเป็นนิสัย เป็นความเคยชินและแก้ยาก บางที่ติด อย่างนี้ไป ๑๐ ปี ๒๐ ปี ก็มี ความฟุ้งนั้นถึงแม้เรา มีเรื่องอื่นที่เราคิดกันมามายแค่ไหน แต่มันก็ยังมีช่องว่างให้เราหยุดได้บ้างเป็นช่วง ๆ หรือความเคลื่ บ บางทีเราหลับไปดีขึ้นมา ยังสดชื่น แต่ความตั้งใจมากที่จะให้เราหยุด เรานิ่ง จะเอาให้ชัด ให้ใส ให้ใดดั่งใจ นี่คือสิ่งที่ร้ายมาก เพราะฉะนั้นต้องพยายามแก้ไขตรงนี้ให้ได้ เหตุที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะใจเราไม่เย็นพอ เนื่องจากตลอดชีวิตที่ผ่านมา ก่อนที่เราจะอุปสมบทนั้น ชีวิตถูกกระส้อนไช้วราฏของการแข่งขันในการดำรงชีวิต หล่อหลอมให้ต้องรีบ เร่งร้อน ต้องต่อสู้ การหล่อหลอมนันทำให้เราเกิดความเคยชินจนติดเป็นนิสัย เมื่อถึงเวลในการปฏิบธรรม เราก็นำนิสัยนันเข้าไป ใช้กับการปฏิบัติ จึงไม่ได้ผล ดังนั้น ถ้าเราสมัครใจที่จะเข้าถึงธรรมอย่างจริง ๆ แล้ว ไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากทำใจให้หยุดนิ่ง ๆ อย่างสบาย ๆ ให้สงบเสมอ โดยไม่เร่งรีบ ไม่เร่งร้อน ทำอย่างนี้ แค่นี้ เราก้จะสมปรารถนากัน