หลักวิชชาของบัณฑิตนักปราชญ์ : หน้า 305/407

ถูกหลักวิชชาของบัณฑิตนักปราชญ์ในกาลก่อน บุญนี้จะเกิดขึ้นกับเราและโยมพ่อโยแม่ บรรพบุรุษ หมู่ญาติ ตลอดจนสรรพสัตว์ทั้งหลายไปด้วย ปวรณากันแล้ว อย่าให้เป็นเพียงธรรมเนียม วันนี้เป็นวันสุดท้ายของพระราชา เราได้ปวรณากันแล้วขอให้ทำอย่างที่เราได้ตั้งใจปวรณา อย่าทำเพียงตามธรรมเนียม พอถึงวันมหาปวรณาเราก็มาปวรณากันตามธรรมเนียม แต่พอหลังจากวันนี้ไปแล้ว เพื่อนสรรสามิมาเห็นเราประพฤติปฏิบัติพ้องและแนะนำเราก็อย่าไปโกรธ อย่าไปขุ่นเคืองเขา ถ้าหากห้ามความโกรธความขุ่นมัวไม่ได้ เพราะว่ารายังมีภูมิรส มานะอยู่ในตัว ก็ให้ลดมานะทิฐิทวนใจไว้ในระดับที่ฟังได้ แล้วมันไม่ล่นออกมาทางปากโตตอบเขาไป หรือขยายออกมาทางกิริยอาการ ทาระบบประสาทกล้ามเนื้อ เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่า เราไม่พอใจ อย่าให้ถึงขนาดนั้น เหลืออยู่ในระดับที่เรามใจได้ ที่เรียกว่า “อามะ” คือ แม้เราจะขุ่นมัวขัดเคืองก็ข่มเอาไว้ ให้มันอยู่อย่าให้มันล้นออกมา แล้วช่วงไหนที่ใจสบาย ก็พิจารณาดูในสิ่งที่เพื่อนสรรสามิเขาตักเตือนว่า เขาตักเตือนโดยธรรมไหม ถูกต้องไหม เราเป็นจริงอย่างนั้นจริงหรือเปล่า ถ้าเราไม่เป็นจริง เป็นความเข้าใจผิดพลาดคลาด ๒๒๔ ชีวิตสมณะ (ฉบับมหาปวรณา) www.kalyanamitra.org